อนุทิน 146383

วัฒนธรรมการข่มขืนในประเทศไทย (Rape Culture in Thailand) ตอนที่ 16 (ตอนสุดท้าย)

ในบทความยังได้พูดถึงการเชื่อมโยงกันระหว่างความไม่เสมอภาคและชนชั้นไว้ด้วย โดยมีเนื้อหาว่า ในขณะที่ประเทศไทยมีความก้าวหน้าอยู่หลายส่วน เช่น มีนายกฯรัฐมนตรีหญิง มีผู้หญิงที่เป็น ดร. มากกว่าประเทศอื่นๆ แต่ตามความเป็นจริงแล้ว สถานะภาพของหญิงไทยยังคงไม่สดใสนัก

“ความเป็นจริงก็คือหญิงไทยยังไม่ได้มีการเลื่อนชั้น (mobility), ได้รับโอกาสทางการศึกษา (education), และไม่มีส่วนร่วมในการมีปฏิสัมพันธ์กับกลุ่มแรงงานัก (labour force participation) แต่สิ่งที่หญิงไทยประสบอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันก็คือ การขาดพลังอำนาจ (access to power) และ การลดชั้นทางวัฒนธรรม (cultural disempowerment) ซึ่งเกิดมาจาก การเป็นอาณานิคมทางวัฒนธรรม (sexual imperialism), นโยบายของรัฐ (state policies), และกระบวนการจำกัดทางเพศสภาพ (gender-specific socialization)”

เห็นได้ชัดเจนแล้วว่าวัฒนธรรมการข่มขืน และการตำหนิเหยื่อยังคงปรากฏในสังคมอยู่ ทั้งในสื่อและในกฎหมาย แต่เจตคติที่อยู่ในหมู่ผู้คนใช่ว่าจะไม่เปลี่ยนแปลง การขอร้องให้เลิกเผยแพร่คติการล่อล่วงข่มขืนว่าเป็นสิ่งปกติได้ปรากฏขึ้น ได้มีผู้เซ็นชื่อประมาณ 60,000 รายชื่น และฉันนั้นก็ได้เซ็นชื่อไปแล้วรวมทั้งเพื่อนร่วมงาน และลูกศิษย์ของฉันด้วย ถ้าไม่มีเรื่องอื่นใด บทความนี้จะขอถามเหตุใดละครจึงยังไม่เลิกให้เจตคติว่าการข่มขืนเป็นเรื่องปกติ ทำไมจึงไม่แสดงให้เห็นว่าการข่มขืนเป็นปัญหา และลดทอนซึ่งมนุษยธรรมเสียที?

แปลและเรียบเรียงจาก

Under The Ropes. Rape Culture in Thailand. https://undertheropes.com/2016/04/01/rape-culture-in-thailand/