หลายวันมานี้...รู้สึกเหนื่อยหน่าย เหนื่อยใจกับการศึกษาไทย
แต่ละอย่างที่ออกมา...มันทำร้ายและซ้ำเติมวิชาชีพครู
เป็นครูมา 10 ปี เจอครูหลากหลายแบบมาก
เจอตรรกะแบบโลกสวย เจอตรรกะแบบเห็นแก่ตัว
แล้วอดสูหัวใจ....
คนรอบตัวฉัน...หลายคนที่ทำวิจัยในชั้นเรียนเองไม่ได้และไม่มั่นใจ...
คนรอบตัวฉัน...หลายคนจบ ป.โท มาแบบไม่สามารถทำวิจัยในชั้นเรียนได้
คนรอบตัวฉัน...สอนหนังสือได้...แบบฉันมีหน้าที่แค่สอนหนังสือ...
หลายคนรอบตัวฉัน...เป็นเบ้าหลอมที่บูดเบี้ยว...ให้เด็กเก่งเห็นแก่ตัว
หลายคนรอบตัวฉันที่เป็นเก่งอีกมากมาย
หลายคนรอบตัวฉันเป็นครูที่ดีและเป็นต้นแบบของความเป็นครูได้
ฉันถูกสอนมา...และเชื่อมั่นในจิตวิญญาณของครู
กครั้งที่ฉันทำอะไรก็ตาม...ฉันไม่ได้สนใจว่านายจะชอบไหม
ฉันมองว่าทำแล้วลูกศิษย์ของฉันจะได้อะไรต่างหาก
ฉันถูกมองว่าคิดต่าง คิดนอกเหนือจากคนอื่น
เวลาฉันทำอะไรกับลูกศิษย์ "ฉันเชื่อในหลักการทำงานของหัวใจ"
ฉันเชื่อมาเสมอว่า ใจมันสื่อถึงใจ เด็กสามารถรับรู้เข้าใจได้ว่าเรากำลังทำอะไร ทำเพื่อใคร
ทำเพื่อตนเอง หรือทำเพื่อพวกเขาเหล่านั้น พวกเขาที่เป็นลูกศิษย์ของฉัน
Wasawat Deemarn
พี่ก็เป็นอย่างที่น้องเป็น ... เป็นครูแบบนั้นแหละ ;)...