อนุทิน 145285
ต้นโมกข์
เขียนเมื่อเสียงเพรียกหาจากขอบฟ้ารุ่งอรุณ
ชายซัดเซทำเศษสตางค์สุดท้ายร่วงหล่น
เมื่อก้มเก็บ เขาทรุดฮวบกับพื้นถนน
ขณะไหลนองมาตามทาง, หลากเนื่องมาตามทาง
อา...ทานตะวันอันแสนอบอุ่น
เขาพบทองคำจำนวนมากจาก ‘แสงแรก’
ใน ‘เสียงเรียก’ จากขอบฟ้าก็ปรากฏชื่อของเขา
นิรนามเพียงใดในโลกแล้งเข็ญ
กลับเป็นสาระสำคัญผ่านกระแสอันนุ่มนวล
ยังไม่ทันทรงตัว เขาบรรลุความงาม
อา....รวงแห่งห้วงอารมณ์อันสุกงอม
เขาร่าเริงเก็บเกี่ยวความสุกปลั่ง
เฉกเช่นจิตวิญญาณเก็บกอบทองคำ
ที่จะซึ้งหวานอย่างง่ายง่าย---ยิ้มฉายอย่างฉับพลัน
ที่จะเรียนรู้ด้านดีของนักฝัน
ที่จะทระนง
ที่จะย่างก้าวแม้รวดร้าวยาวไกล
ที่จะแปรเสียงไห้
เป็นเสียงฮัม
ประกาย ปรัชญา
จาก “เดินเคียงฉัน”
แด่เจ้กุ้งที่จากไปครับ
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น
อนุญาตให้แสดงความเห็นได้เฉพาะสมาชิก