หลุมเทา
หนึ่ง
ดุจใบเหลืองเดียว
เปลี่ยว ในเขียวใบแผ่พุ่มชอุ่ม
ดั่งคืนหลงทาง
แห่งนกงกเงิ่นบนสายไฟไกลถิ่น
เปลี่ยวดายหมายบิน
ไม่ทันฝูง, ไม่ทันสนธยาลาลับ----
แก่เฒ่า
ภาวะอับจนท้นอารมณ์ทอดอาลัย
ย้อนแย้งอยู่แต่ภาวะชั่งใจ...
แย้มยิ้มปลอดโปร่ง
เขียนจดหมายลาตาย
หรือเร่งเร้าเอาสุขสบาย, จากลูกหลาน
สอง
พ่อไม่เหลือบแลแม่ไม่ใส่ใจ
ตื่นสายไม่ไปโรงเรียน
ไอ้เปี๊ยกงัวเงียออกสู่แดดจ้า
กอดเข่าเกาขา, ขว้างปาขวดยาชูกำลังไร้จุดหมาย
เดินเตะกระป๋องป๊องแป๊งว่างเปล่า
ก้มมองน้ำขังเก่า
เงานั้น, ใบหน้าครึ่งหนึ่งแสนธรรมดา
แต่อีกซีกหน้า...
ไอ้เปี๊ยกสบตาอาชญากร
สาม
คนหนุ่มสาว หลายครั้งแหงนมองดูดวงดาว
กลับไม่เข้าใจความหมายแม้น้อยนิด
ชีวิต
จงเป็นแสงสว่างในตัวเอง
ประกาย ปรัชญา
จาก “เดินเคียงฉัน”ไม่มีความเห็น