อนุทิน 145093

แขกคนไม่สำคัญ, ข้าราชการชั้นผู้น้อย

หนึ่ง

ผากขม กระผมขอ---

น้ำหวานพอกลั้วคอแห้ง

กีดกั้น คุณกลั่นแกล้ง

จะหน่ายพ่ายจุดหมายกระผม!

มากราบ ใช่ภาพไกล

มาอวยชัย ใช่ยืนชม

ราศีท่านดีสม

ศักดิ์คหบดีสูง

คุณแน่สักแค่ไหน

(กระจิบ) ใหญ่ใต้เงายูง

ต่ำฟ้านักจ่าฝูง---

บริวารคิดอ่านเขลา

ท่านน่ะเกลอกระผม

เออ...เสมอเสมือนเป็นเพื่อนเก่า

ฐานรากเกิดจาก ‘เรา’

ร่วมตุกติกซุกซิกมา...

กระผมล้มครืนเพื่อ---

‘โซ้ยตี๋’ นี้มี ‘วันหน้า’

วันหนึ่งซึ่งบุญพา

เป็นพยานงานแซยิด!

คุณให้ใครใครแซง

กระผมท้วงขอทวงสิทธิ์

เทียมเท่าเข้าชื่นชิด

วาสนาบารมี

กระผมล้มเพื่อท่าน

รับโทษทัณฑ์นั้นเพื่อที่...

ไหว้วานเรียนท่านที

ทุกข์ระทม---กระผมทุกข์

มอบยาน้ำมันป่า

และมอบนาฬิกาปลุก

อวยพรท่านย้อนยุค

หวนขณะอดีตกาล

เฮ้ยคุณ...มึงรุ่นไหน

แล้งน้ำใจ ไร้น้ำหวาน

กูไงแขกในงาน

กูเลิกถ่อม เลิกยอมทน

สอง

ยิ้มแย้มแช่มชื่นคลื่นคน

แถวแล้ว แถวล้น

อวยพรคหบดี ยินดี

นอกเต็นท์---นัยน์ตาล้าหรี่

ไม่ท้อ รอที

ซิกแซ็กสาวเท้าเข้าถึง

หมายร่ายกลอนกาพย์ซาบซึ้ง

น้อมถามความหนึ่ง

จำกระผมได้ไหมครับ?

ประกาย ปรัชญา

จาก “เดินเคียงฉัน”