อนุทิน 145031

บทเพลงหญ้าหยั่งรากอันยากไร้

1

เปลี่ยวมืด---ปลายมือยื้อได้

เหยียดหาย ปลายใจ

แตะแปลบต้องเปล่าเงาหลัง

เงา คือภาวะประดัง

เศษวิ่นสิ้นหวัง

หลัง คือกาละจะสูญสลาย

ก้าวล่วงก็ลับวับวาย

ผัดผ่อน คลอนคลาย

หน่อยหนึ่งเถอะเจ้าเงาจาง

มิเหลียวมาเลย เผยทาง

ที่ช่างอ้างว้าง

ที่ช่างว่างเว้น เร้นหนี

เสี้ยวสุขถลำถลาราตรี

ฝันเล็กเล็กรี่....

ไงเล่าเงาหลังทั้งหลาย!

2

โอ้หมายปลายอุโมงค์

ก็หามีที่ให้หมาย

ล่วงวับและลับวาย

ร่างฝันคา...ช่างน่าขำ!

ถนนรนแคม แรม---

สะเปะสะปะยถากรรม

หาเช้ากินข้าวค่ำ คร่ำ---

สลดโศลกซมโศกลึก

ชาวบ้านร้านถิ่น กลิ่น---

หายนะทะลักรู้สึก

ไร่ นา ป่า สวน นึก...

หายนะวาระสุดท้าย

เดินดินโดยหมิ่นเหม่

ทั้งหน่วงเหนี่ยวโดยเดียวดาย

ปลายมือก็คือปลาย---

ทางทอดห่างไปร้างคน

แร้นยากหนอรากหญ้า

ในขื่อคาไหนค่าคน

ชีวิตคือ ผลิตผล

โครงสร้างหนี้เพิ่มดรรชนี

ซูบเซียวเอยเสี้ยวสุข

ไยด่วนฉุกละหุกหนี

เอาเถิดเอาล่อก็ยังดี

จะซึมซาบภาพมารยา

3

ลีบจนเล็กจ้อยน้อยค่า

ฝันพราก---ยากคว้า

น่ะยังอยากไขว่คว้าไว้

เปลี่ยวมืดปลายมือหรือไม่

ใจก็พล่านทะยานไกล

ทั้งรั้น ทั้งรั้ง ทั้งรู้!

ประกาย ปรัชญา

จาก “เดินเคียงฉัน”