อนุทิน 144964

คืนฝนคร้าน

เหตุใดจึงตั้งอยู่ ณ เชิงเขาเปล่าเปลี่ยว

ศูนย์อาหารซึ่งผัดไทยรอคอยจนแห้งกรัง

กลางดึก---ร้อยเวรหาวหวอดลงบันทึก:

พ่อค้าผ่านทางถูกปล้น

รถจักรยานยนต์ถูกจี้

ขี้เมาอาละวาดล้มโต๊ะบัวลอยไข่หวาน

ศูนย์อาหารซึ่งผัดไทยรอคอยจนแห้งกรัง

เหตุใดจึงตั้งอยู่ ณ เชิงเขาเปล่าเปลี่ยว

หลอดแสงเหลืองเขียวฝ่อสายฝนซึม....

ศูนย์อาหารสีเหลือง

แทบเป็นจุดสีเดียวของบริเวณภูเขาอันมืดมิด

ยังมีไฟสีแดงเปิด---ปิด

เหนือระดับสายตา ทว่ายากคะเนใกล้ไกล

โอ้ฝนเกียจคร้านในคืนวันอาทิตย์

หยิมหยิมชื้นชื้นเซาเซา

ห่มจุดเล็กเล็กเหลืองเหลืองเหงาเหงา

เพียงคร้านของฝน, ถนนทอดผ่านก็กลับเป็นโคลน

ทอดหาย...

คนจรสะท้อนไอหนาวปะทะหน้า

สลัวแสงเหลืองเบื้องสายตา ราววูบไหวในสายลม

เสียงสัตว์บางชนิดร้องโหยหวนจากห้วงเงียบงันใกล้เคียง

หลงทางในฝนฟ้าอากาศเช่นนี้

มีแต่มือซุกกระเป๋า---เร่งฝีเท้า

รอบรายมืดสนิท, ลื่นเลนเลอะแฉะ

รู้สึกถึงแรงกดดันหนักจากละอองหยิมหยิมเย็นเย็นนั้น

เสียงหวอน่าประหวั่นแว่วจากอีกฟากของภูเขา

ประกาย ปรัชญา

พิมพ์ครั้งมติชนสุดสัปดาห์ ตุลาคม 2549

จาก “เดินเคียงฉัน”