อนุทิน 144156
Thanakrit dot net
เขียนเมื่อไม่ใช่เรื่องวันนี้ แล้วก็เมื่อหลายปีก่อน ... เปิดไฟสลัว นั่งเอียงตัวไปด้านหลังเล็กน้อยพอสบาย เหยียดขาพาดเก้าอี้แล้วขวาทับซ้าย สูดหายใจลึกๆ สั่งการสมองให้เปล่งเสียงภายในอย่างกังวาน “โซโล่” จากนั้นก็กระแทกนิ้วซ้ายไปยังปุ่มเล่นเครื่องเสียง และแล้ว Andre Rieu ก็เริ่มบรรเลง Les Patineurs Valse บัดนี้อารมณ์สุนทรีย์ไปกับท่วงทำนองของดนตรี แต่ก็ต้องบังคับใจให้มาอยู่กับคีย์บอร์ดเพื่อร่ายเรียงความทรงจำ ที่ครอบงำส่วนหนึ่งของตัวตน ความเป็นตัวเรา ... สายลม แสงจันทร์ หาดทรายที่ทอดยาว เงาจันทราประดับนัยน์ตาของสาวงามที่ยืนอยู่ตรงหน้า ... เมื่อสิ้นสุดการบรรเลงจาก Andre ในเพลงแรก จิตก็กลับเข้าสู่ปัจจุบันที่คืนนี้มีเพียงแสงนีออน กับใบหน้ามาเรีย ชาราโปว่า นางฟ้าฉากหลังไอคอนบนคอมตัวเก่งของผม วันนี้ผมทำอะไรมาหนอ ถึงถูกต่อว่าด่าทอ อย่างที่ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองไม่ผิดอย่างนี้มาก่อน ก็แค่เหตุการณ์ที่นักวิเคราะห์วิจารณ์วิสัยทัศน์ผู้บริหารอย่างตรงไปตรงมา ด้วยภาษาที่ทุกคนทุกชนชั้นเข้าใจและจับจิต การสนองตอบเจตคติที่บิดเบือนความเป็นจริง ความถูกต้อง ให้คนข้างบนเป็นเรื่องที่ผมรับเงินจากน้ำพักน้ำแรง แต่ผูกด้วยมายาคติของคำว่าหน้าที่ การสำนึกในบุญคุณ ทำให้ต้องก้มหน้าก้มตาดำเนินกิจกรรมอันสมควรแก่ปากท้องต่อไป เช้าวันนี้ก่อนเดินทางยามฟ้าสาง ผมเห็นตัวเองลางๆ ในกระจกเงาบาง อย่างห่างๆ ตัวผมนั้นซึ่งผอมบาง กระชากคอเสื้อพร้อมเสียงร้องคราง “ครั้งนี้กู Say No, วันนี้คือวันแห่งการซื่อสัตย์ต่อตนเอง ” หล่อใช่ไหมหละ.
ความเห็น (1)
อ่านไล่เรียงเหมือนมองดูสายน้ำที่ไหลเอื่อย ๆ มีความสุขมากครับ เป็นกำลังใจให้นะครับ