อนุทิน 14242

วันนี้ ตอนเช้า ขณะนั่งคอยพระท่านลงมาฉันเพล ได้อ่านหนังสือธรรมะของที่วัดฯ  เรื่อง ทิศทั้งหก ...ทิศเบื้องซ้ายคือ มิตรสหาย...

 มีอยู่ตอนหนึ่ง กล่าวว่า...
ไม่มีใครในโลกนี้มีลักษณะมิตรแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์ หรือมิตรเทียมร้อยเปอร์เซ็นต์ ทว่าแต่ละคนจะมีลักษณะทั้งมิตรแท้และมิตรเทียมปนกันอยู่ในตัว

ลักษณะมิตรแท้นั้นต้องอนุรักษ์เอาไว้ ส่วนลักษณะมิตรเทียมต้องกำจัดออกไป
หรือกล่าวอีกอย่างหนึ่ง ว่าแต่ละฝ่ายต้องรักษาข้อดีของตนไว้ พร้อมกันนั้นก็พยายามถ่ายทอดข้อดีให้กันและกัน ส่วนข้อเสียที่แต่ละฝ่ายมีอยู่นั้น ต่างก็ต้องพยายามกันออกทิ้งเสีย กำจัดเสีย ไม่ให้แพร่ระบาดออกไปสู่กันและกัน

.....ถ้าปฏิบัติได้เช่นนี้ แต่ละฝ่ายก็จะเป็นคนดีพร้อม ไม่มีลักษณะนิสัยเลวๆ ของมิตรเทียมหลงเหลืออยู่เลย นั่นคือ ทุกคนในสังคมจะเป็นคนดีหรือมิตรแท้กันหมด

.....ความคิดเช่นนี้ย่อมเป็นเพียงภาคทฤษฎีเท่านั้น ยากต่อการลงมือปฏิบัติจริง เป็นเรื่องพูดง่ายแต่ทำยาก

ส่วนที่ยากก็คือการกำจัดหรือป้องกันข้อเสียไม่ให้แพร่ระบาดออกไป เพราะตามธรรมดา

ใจคนที่ยังมีอินทรีย์ไม่แก่กล้าพอ ย่อมเพลี่ยงพล้ำต่ออำนาจกิเลสเสมอ
การกำจัดหรือกันกิเลสให้หลุดไปจากใจได้นั้น ต้องมีขันติความอดทนสูงพอจึงจะทำได้

ผู้ที่ไม่เคยได้รับการฝึกฝนอบรมในเรื่องความอดทนมาดีพอและต่อเนื่อง จะไม่สามารถกำจัดกิเลสในตนเองหรือกันกิเลสมิให้แพร่ไปสู่ผู้อื่นได้เลย