อนุทิน 14230

024 : บทกวีแห่งสายรุ้งของอินเดียนแดง @192083 โดย บัญชา ธนบุญสมบัติ

สวัสดีครับพี่ชิว

ในฐานะ ชายผู้หลงรักตัวอักษร ก็ต้องยกกลอนมา คอมเมนท์ ว่ามั้ยครับ ขอยกกลอนสุนทรภู่ มาประกอบแล้วกันนะครับ

• เมื่อพระฤๅษีสอนสุดสาคร หลังถูกชีเปลือยผลักตกหน้าผา เอาม้ามังกรและไม้เท้ากายสิทธิ์ไป (จากตอนที่ 25)
•  
• ที่มาของภาพ http://img46.imageshack.us/img46/3618/picstory11da9.jpg

บัดเดี๋ยวดังหงั่งเหง่งวังเวงแว่ว	สะดุ้งแล้วเหลียวแลชะแง้หา
เห็นโยคีขี่รุ้งพุ่งออกมา	ประคองพาขึ้นไปจนบนบรรพต
แล้วสอนว่าอย่าไว้ใจมนุษย์	มันแสนสุดลึกล้ำเหลือกำหนด
ถึงเถาวัลย์พันเกี่ยวจนเลี้ยวลด	ก็ไม่คดเหมือนหนึ่งในน้ำใจคน
อันมนุษย์นี้ที่รักสองสถาน	บิดามารดารักมักเป็นผล
ที่พึ่งหนึ่งพึ่งได้แต่กายตน	เกิดเป็นคนคิดเห็นเจรจาฯ
แม้นใครรักรักมั่งชังชังตอบ	ให้รอบคอบคิดอ่านนะหลานหนา
รู้สิ่งไรไม่สู้รู้วิชา	รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี
จงคิดตามไปเอาไม้เท้าเถิด	จะประเสริฐสมรักเป็นศักดิ์ศรี
พอเสร็จคำสำแดงแจ้งคดี	รูปโยคีหายวับไปกับตาฯ