อนุทิน 140323
ธัญญาพร ก่องขันธ์
เขียนเมื่อสัปดาห์ก่อนไปทานข้าวที่ร้านเล็กๆร้านหนึ่ง อยู่นอกตัวเมืองพิดโลก
มองดูรอบๆร้านก็ไม่ใช่ร้านที่ดูดีเหมือนร้่านอื่นๆสักเท่าไหร่ จัดแต่งร้านธรรมดาๆ อยู่กันสามคน พ่อ แม่ ลูก
ลูกค้าในร้านก็ไม่ค่อยเยอะเหมือนร้านอื่นๆ แต่ที่แวะเนื่องจากเห็นป้ายหน้าร้านว่ามีชาเขียวเย็น (ของโปรดเลยล่ะ จัดทุกวัน)
ครั้งนั้นไปทาน พอทานเสร็จ เรียกคุณป้าเจ้าของร้าน มาเก็บตังค์ แกมองดูอาหารที่เหลือในจาน แล้วบอกว่า "ทานไม่หมด เดี๋ยวตีเลย" ตอนนั้นรู้สึกอึ้งนิดหน่อย แต่ก็แค่ยิ้มๆให้ (แอบคิดในใจว่า ก็ข้าวมันแฉะ ไม่ค่อยชอบ)
หลายไปหลายวัน ไปทำธุระแถวๆนั้น ก็เลยแวะอีกสักหน่อย อยากกินชาเขียว (ซึ่งอร่อยมาก)
"หนูไม่นั่งนะคะ ขอกระเพราหมูหมัก ใส่กล่อง หนูรีบ" แล้วนั่งเล่นโทรศัพท์รอ คุณป้าเจ้าของร้านหายไปประมาณ 10 นาที กลับออกมายื่นกล่องข้าวให้ พร้อมกับพูดว่า "วันนี้ หน้าหนูเป็นแบบนี้แหละ" แล้วยิ้มๆเดินกลับไปทำอาหารต่อ ..............
เรามองดูกล่องข้าว ทั้งตลก ทั้งขำ ทั้งรู้สึกอบอุ่น หลากหลายความรู้สึก เดินยิ้มขำๆออกจากร้าน คิดในใจว่า "ดีจัง" มีแม่ค้า ที่มีมุมน่ารักๆแบบนี้ด้วย ทั้งที่อายุมากแล้ว ยังใส่ใจในรายละเอียดและความรู้สึกของลูกค้า เป็นกระจกที่สะท้อนความรู้สึกของลูกค้าออกมาเป็นภาพได้ด้วย ทั้งที่ไม่รู้จักกันมาก่อน
****ในบางครั้งรสชาติของอาหาร ก็ไม่สำคัญเท่ากับมิตรภาพ ความรู้สึกดีดี และความใส่ใจ ที่มอบให้แก่กัน ^_^****
ความเห็น (2)
ความเห็นในรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ งดงามและประทับใจเสมอครับ…ผมเคยเป็นวิทยากรงานหนึ่ง…บนโต๊ะจะมีวิทยากรหลายท่าน…และขวดน้ำยังเขียนชื่อของแต่ละคนด้วย…รู้สึกดีจังครับ
ใช่ค่ะ เป็นสิ่งเล็กๆน้อยๆ ที่คนในสังคมปัจจุบันมักจะมองข้ามค่ะ และหันไปให้ความสำคัญกับวัตถุ แต่สิ่งๆน้อยๆเหล่านี้บางทีมันก็เป็นน้ำหล่อเลี้ยงจิตใจของคน ให้เป็นคนที่สมบูรณ์มากยิ่งขึ้นค่ะ