อนุทิน 140298

แม้มิได้เป็นดอกกุหลาบหอม ก็จงยอมเป็นเพียงลดาขาว

แม้มิได้เป็นจันทร์อันสกาว จงเป็นดาวดวงแจ่มแอร่มตา

แม้มิได้เป็นหงส์ทะนงศักดิ์ ก็จงรักเป็นโนรีที่หรรษา

แม้มิได้เป็นแม่น้ำคงคา ก็จงเป็นธาราที่ไหลเย็น

แม้มิได้เป็นมหาหิมาลัย จงพอใจจอมปลวกที่แลเห็น

แม้มิได้เป็นวันพระจันทร์เพ็ญ ก็จงเป็นวันแรมอันแจ่มจาง

แม้มิได้เป็นต้นสนระหง จงเป็นพงอ้อสะบัดไม่ขัดขวาง

แม้มิได้เป็นนุชสุดสะอาง จงเป็นนางที่มิใช่ใร้ความดี

อันจะเป็นอะไรนั้นไม่แปลก ย่อมผิดแผกดีงามตามวิถิ

ประกอบกิจบำเพ็ญให้เด่นดี สมกับที่ตนเป็นเช่านั้นเทอญ

ศาสตราจารย์ฐะปะนีย์ นาครทรรพ ประพันธ์

บทกลอนนี้ทำให้เราพอใจในสิ่งที่ตนเองมี แล้วทำสิ่งนั้นให้ดี