เป็นช่วงสัปดาห์ที่เครียด...บีบคั้น...แต่ก็คลี่คลายในที่สุด
ผมเกือบถูกแจ้งจับ...เข้าตะราง...เพราะเอาเด็กหญิงตัวเล็กๆ เข้าบ้านฉุกเฉิน...ให้ครูช่วยคุ้มครอง...
อัยการเรียกพบและบอกว่า...เราทำในฐานะอะไรก็ไม่ได้...เราไม่มีอำนาจ...
ถึงแม้เป็นข้าราชการก็ไม่มีสิทธิ์ทำได้ที่ไปยุ่งกับครอบครัวคนอื่น
แต่เราสามารถทำได้ เพราะเรายังเป็น "คน"
ที่หัวใจเห็นความทุกข์และความเดือดร้อนของเพื่อนมนุษย์
ใจชื่นหน่อยตรงที่อัยการว่า "ถ้าเขาฟ้องคุณ พี่จะช่วยคุณเอง"
มีเพื่อนลอกกลอนใส่เศษกระดาษมาให้ว่าเป็นของคุณเบสท์...อรพิมพ์...มาให้กำลังใจ
(แต่ก็มีเพื่อนหลายคนสมน้ำหน้าว่า "เอ็งอยู่เฉยๆ ไม่น่าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องชาวบ้านเลย")
...."ทำความดีเพื่อความดีนี้ถูกต้อง
แม้ปิดทองหลังพระอย่าหวั่นไหว
ใครไม่รู้ใครไม่เห็นช่างมันปะไร
ขอเพียงใจรู้ว่าดีเท่านี้พอ..."
(17-24 กรกฎาคม 2557)
อยากบอกว่าคิดถึงน้องนะคะ แม้ไม่ได้แวะมาอ่าน ก้อคิดว่าน้องยังคงมุ้งมั่นทำงานที่ใจรักอยถ่เช่นเดิม และก้อเป้นอย่างนั้นจริงๆ โลกนี้ไม่ได้มีความยุติธรรมเสมอภาคกันไปทั้งหมด ปาฏิหารย์มีจริงก้อเพราะมีคนดีๆ ทำให้มัยเกิดขึ้น อยากให้คุณธรรมและความดีในจิตใจคนอยู่เหนือสิ่งอื่น เมื่อนั้นปสฏิหารย์ก้อจะมาช่วยคนที่คกทุกข์ได้ยากค่ะ
You did good job น้องและท่านอัยการท้านนั้น ชื่นชมและเป้นกำละงใจค่ะ