อนุทิน 136576

ปราชญ์เปรียบเทียบความยิ่งใหญ่ของคนเราไว้ว่า ทุกคนมีความเป็นใหญ่ในตัวเอง ทุกคนสามารถที่จะลิขิตชีวิตด้วยตัวเอง ดั่งอุปมาเปรียบไว้ว่า...

 ดอกหญ้ารู้ว่าตนเองคือดอกหญ้า ยามฤดูใบไม้ผลิที่แสงแดดอบอุ่น จึงออกดอกเมื่อถึงเวลาออกดอก จึงผลิเกสร เมื่อถึงเวลาผลิเกสร จึงโปรยเกสรเมื่อถึงเวลาโปรยเกสร มันมีจิตใจปลอดโปร่งสบาย  มีชีวิตอยู่อย่างไร้ความกังวลจนถึงบั้นปลาย ไม่เคยสนใจว่าต้นไม้ใหญ่ข้างกายที่สูงกว่าร้อยเมตรนั้นมีชีวิตมากี่พันปีแล้ว เพราะฉันไม่ใช่เขา และเขาไม่ใช่ฉัน

คุณค่าที่แท้จริงของชีวิตความเป็นมนุษย์กำหนดได้จากความรู้สึกผิดชอบชั่วดี ที่คนผู้นั้นแสดงออกอย่างอิสระโดยไม่มีสิ่งใดชักจูง

(ท่านชุติปัญโญ)

[บุษยมาศ]

ใช่เลยค่ะ…เป็นคุณค่าของการได้เกิดมาใช้ชีวิตบนโลกมนุษย์ ที่สามารถแยกออกได้ว่า สิ่งใดดี สิ่งใดไม่ดีค่ะ ขอบคุณค่ะ

[prayat duangmala]

ขอบคุฯกับทุกกำลังใจที่มอบให้ครับ..