อนุทิน 136366

วันนี้เดินทางกลับมาที่บ้าน ต้องเรียกว่าบ้านเกิด ถึงแม้ว่าที่เกิดจริง ๆ คือโรงพยาบาลราชวิถี แต่สี่ห้าวันหลังจากเกิดก็ลงเรือกลับมาเติบโตที่บ้านนี้ บ้านที่แม่รออยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำให้อยากเห็นเมืองโบราณ อย่างน้อยก็อยากเห็นบริเวณที่ว่ากันว่าเป็นพระที่นั่งสุริยาสน์อัมรินทร์ อยากเห็นพลับพลาที่ในหลวงรัชกาลปัจจุบันเคยใช้ประกอบพระราชาพิธีครองราชย์เท่ากับพระบรมไตรโลกนาถ เมื่อหลายสิบปีก่อน แม่เคยพาไปรอเฝ้าพรเจ้าอยู่หัวจำได้ว่าวันนั้นได้เห็นพะองค์ท่านอยู่ไกล ๆ แต่ที่ใกล้มาก ๆ ใกล้สุด ๆ คือพระองค์โสม กับสมเด็จพระเทพ นั่นคือเรื่องราวหลายปีก่อน ตอนแม่ยังต้องจูงมั่งอุ้มมั่ง ขับรถย้อนไปทางตลาดหัวรอที่ที่แม่เคยพามาซื้อเสื้อผ้าไปตัดชุดนักเรียนอยู่เป็นประจำ มองซ้ายขวาหน้าหลัง อยส. เรือนจำเก่า โรงเรียนจอมฯ วังจันทร์ ต่อเรือ มาเลี้ยวขวาเข้าตลาดเจ้าพรหม ชมบรรยากาศเก่า ๆ ที่เคยเคยเดินเคยกินเคยจับจ่ายใช้สอยกับแม่อยู่แถวนั้น แม้แต่ตอนป่วยไข้ แม่ก็ไม่รีรอที่จะพามาคลีนิกรวมแพทย์ตลาดเจ้าพรหม ทั้งราคาก็สูงกว่าโรงพยาบาลเบิกก็ไม่ได้ แต่ทันใจหายไวทุกที ผ่านท่ารถเจ้าพรหมวิ่งมาออกคลองไส้ไก่ หรือที่เขาเรียกว่าคลองมะขามเรียงในปัจจุบัน เลี้ยวซ้ายอีกทีเข้าถนนโรจนะข้ามสะพานพระนเรศวร ผ่านวงเวียนเจดีย์วัดสามปลื้อม แล้วมาเลี้ยวซ้ายออกทางโรงแรมแกรนด์ เพราะอยากไปดูว่าหลายคนเขาบอกมันกลายเป็นถนนโลกีย์ ตราบาปของคนอยุธยา ก็พบความจริงว่ามีแต่ร้านเหล้าบาร์เบียร์ที่มีแต่ความกระหายหื่นจนไม่แปลกที่ถนนเส้นนี้ได้สร้างมลทินให้กรุงเเก่า อย่างน่าอับอาย จากนั้นก็ออกสายเอเชียกลับมาบ้าน แม่นั่งถักตระกร้าอยู่ใต้ถุนบ้าน ห้องน้ำที่พี่สาวคนโตอุตสาห์สร้างเพื่อความสะดวกสบายในการทำกิจวัตรของแม่ได้เสร็จอย่างสวยงาม ลมเย็น ๆ พัดจากแม้น้ำป่าสักทำให้ความร้อนอบอ้าวกระจายออกไป วันนี้ผมรู้สึกได้กลิ่นอายที่มันห่างหายกลับมาอีกครั้งกลิ่นอายรักที่อบอุ่นละมุนละไม ผมจะจำภาพนี้ไว้ไม่ลืมเลือน