ผมเริ่มเข้าใจว่าหลายต่อหลายคนพอค้นพบบางอย่าง-อิ่มตัว จึงเริ่มหันหลับสู่วิถีในบ้านเกิด เรียนรู้ที่จะอยู่อย่างเรียบง่าย สมถะ พัฒนาตนเองผ่านฐานความรู้ของชุมชนและที่สั่งสมมาชั่วชีวิตของการทำงาน
สำหรับผมแล้ว ผมรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ อยากกลับไปเรียนรู้ชีวิตดังเช่นอดีต ทำไร่ ทำนา อ่านและเขียนหนังสืออยู่อย่างเงียบๆ...สร้างศูนย์เรียนรู้เล็กๆ ให้เด็กในหมู่บ้านได้มาท่องเล่น...
ครับ คล้ายกับว่า ผมเริ่มอิ่มกับโลกแห่งการงานของวันนี้มากขึ้นทุกขณะ
เรื่องราวของ “ชีวิต” บางคนได้พบ ได้เจอ มีทั้งเหมือนและไม่เหมือนกัน…บางคนพบจนเกินพอ เห็นพฤติกรรมของคนมามากมาย…จะเรียกว่า “อิ่ม” หรือ “เบื่อ” ก็ว่าได้…สุดท้ายก็จะหันกลับมาสู่ฐานเดิมของตนเอง…เพราะเห็นความแตกต่างระหว่างฐานเดิมกับฐานที่สูง เมื่อนำมาเปรียบเทียบกัน…สุดท้ายก็เห็นว่า…ไม่มีใคร “รัก” + “เป็นห่วง” เท่ากับครอบครัวของเราเอง…ถึงจะเป็นสังคมที่ไม่โก้หรู…แต่มันมีความสุข + ความจริงใจที่มีให้กันมากกว่า “สังคมของการทำงาน”…
ขอบคุณพี่บุษยมาศ มากๆ ครับ พี่เติมเต็มมุมชีวิตได้อย่างงดงามและมีพลังเสมอมา ทั้งมุมที่เหมือนและมุมที่ต่าง อ่านแล้วชวนคิดตาม และสร้างมุมบวก พลังบวกได้อย่างไม่กังขา
ขอบพระคุณนะครับ
สำหรับตัวผมเองแล้ว.กำลังสร้างฝัน…กลับไปใช้ชีวิตตามวิถี..ครับ
ฝันดีนะคะ ทำตามฝันกันค่ะ
…เป็นหนึ่งกำลังใจนะคะ