อนุทิน 134358

 

 

                ME  

สวัสดีครับ ผมจะขอแนะนำตัวเองโดยการเล่าประวิติของตัวเอง ผ่านตัวอักษรให้ อาจารย์ได้อ่านนะครับ

 กระผม นายปวีณรัฐ สร้างหลัก ชื่อเล่นชื่อ พีช เกิดวันที่ 24 มีนาคม 2537 กรุ๊ปเลือด B ผมเป็นคนจังหวัด ภูเก็ตแต่กำเนิดครับ ครอบครัวก็มีด้วยกัน 4 คน คือ พ่อ แม่ พี่ และผมเป็นคนสุดท้อง ที่บ้านพ่อแม่ทำงานรับจ้างเลี้ยงเด็ก ตัวผมก็ไม่มีอะไรมากโดยส่วนตัวผมเป็นคนอะไรก็ได้ ง่ายๆ อารมณ์ดี แต่จะเก็บเรื่องที่เครียดไว้คนเดียว เพื่อไม่ให้ใครรับรู้และเพื่อมาเครียดไปกับผม  จึงทำให้ผมดูเหมือนเป็นคนอารมณ์ดีตลอดเวลา นั่นคือข้อดีของผมในด้านนิสัย ส่วนด้านนิสัยไม่ดีก็คือ ชอบเอาความคิดตัวเองเป็ใหญ่  ไม่ชอบอยู่ใต้กฎระเบียบของคนอื่น และโกรธง่าย มว๊ากก !!

                                         

มาต่อด้วยด้านการเรียนของผมนั้นผม จบชั้น อนุบาล ชั้นประถม และชั้นมัธยมต้นจาก โรงเรียนเทศบาลเมืองภูเก็ต หรือง่ายๆเลยครับ ฝากชีวิตไว้ซัก 11 ปี โรงเรียนคงไม่คิดไล่กัน (555)  การเรียนของผมหรอครับ ? บอกตรงๆ เกรดดีมาได้ถึง ป.4 ก็สุดๆละครับ หลังจากนั้นผมก็ไม่เคยเห็นเลข 3.00 มาอยู่หน้าเกรดผมเลย เห็นแต่ 2.00  จนมาถึงมัธยม เกรดกำลังดีขึ้นเรื่อยๆ (แม้จะไม่ถึง3.00) จนมาถึง ม.3 เทอม 2 ผมก็ไม่รู้ว่าผมเรียนห่วยขึ้น หรืออาจารย์ กดเกรดผมก็ไม่รู้ เกรดผมตก เหลือแค่ 1.50 ทำให้ผมใจหายไปเลยครับ แต่ก็ไม่เป็นไร โรงเรียนก็ไม่อยากให้เราอยู่นานก็เลยๆ ให้จบไป :P และใน ช่วงเวลาในมัธยมต้นนั้น ผมคิดว่า ผมไม่สามารถหาเพื่อนแบบนี้ได้อีก ที่อยู่กันมานาน รู้จักนิสัยกันและกันอย่างดี โดย กลุ่มผมนั้น จะมี ด้วยกัน  9  คน ซึ่งเป็นจำนวนที่ไม่น้อยและไม่มาก แต่ที่ผมสนิทนั้นมีเพียง 5 คน และ 1 ในนั้น คือคนที่เป็นเพื่อนกับผมมาตั้งแต่ อนุบาล 2 จนปัจจุบันก็ยังเรียนอยู่ห้องเดียวกัน (ราชภัฎภูเก็ต สาขาวิชา นิเทศศาสตร์)  พอจบ ม.3 ต่างคนต่างแยกย้ายไปเรียนตามสายที่ตัวเองชอบ ซึ่ง ผมนั้นบอกได้คำเดียวว่า เลือกตามเพื่อนเพื่อความสนุก จึงได้มาเรียนที่ วิทยาลัยอาชีวศึกษาภูเก็ต  ปีแรกก็เกือบไม่ได้ขึ้นปี 2ละครับ โดยตอนผมเข้าเรียนใหม่ๆ ผมนึกว่าจะได้อยู่ห้องเดียวกับเพื่อนที่มากจากที่เดียวกัน พอมารู้ผลกลับไม่ได้เรียนห้องเดียวกับเพื่อน ผมจึงไม่ค่อยมีกะจิตกะใจเรียนเทอม 1 ผมก็เรียนโดยอยู่คนเดียวซะส่วนมากไปไหนก็ไปคนเดียว เวลาจะโดดเรียนหรอครับ (555) ผมหายไปเงียบๆเลย ไม่บอกใครแม้แต่คนเดียว แต่อาจารย์อย่าเพิ่งคิดไปในทางที่ไม่ดีนะครับ ถึงผมจะโดดเรียนแต่บอกได้เลย ผมกลับบ้านอย่างเดียวครับ ผมไม่เคยไปออกนอกลู่นอกทาง ยกเว้นบางวิชาที่ผมโดดนั้น ผมไปเรียนกับเพื่อนอีกห้อง (ที่มาจากโรงเรียนเดียวกัน) ^_^   ถ้าจะถามว่าผมกลับบ้านไปทำอะไรน่ะเหรอ ?? ผมบอกได้เลยกลับไปนอนครับ เพราะผมก็ไม่รู้จะไปไหน เว้นซะแต่บางที โดดเรียนไปหาแฟน อาจารย์คงเข้าใจนะครับ วัยรุ่นก็เป็นแบบเนี่ย มีฟงมีแฟน เป็นเรื่องธรรมดา  (555) มาเข้าเรื่องกันต่อนะครับ โดยเรื่องเรียน เทอม 1 ผ่านไป ผมได้เกรดเฉลี่ยมา 1.79  วู้วว เป็นเกรดที่ โอเค และไม่เลวร้ายมาก T^T  และแล้วเทอม 2 ก็เริ่มขึ้น โดยช่วงที่เทอม 2 เปิดนั้นเป็นอะไรที่แบบว่า “มันจะเปิดอะไรช่วงนี้เนี่ย”  เพราะอะไรรู้ไหมครับ ? มันติดกับช่วงกินเจ หรือ ประเพณีถือศีลกินผัก นั่นเอง เพื่อนที่ต่างแยกย้ายจากตอน ม.ต้น กลับมารวมตัวช่วงนั้นพอดี ผมก็เลยจัดไปแบบชิวๆเลย ไม่ไปเรียน 1 สัปดาห์ (555) จน อาทิตย์นึงผ่านไป ผมได้กลับเข้าไปห้องเรียน จนเพื่อนในห้อง เกิดคำถามขึ้นว่า “นี่มึงยังเรียนอยู่อีกเหรอ” (ขอหยาบคายซักนิดนะครับ) ผมก็เลยบอกว่า ยังเรียนสิ แค่ไปถือศีลกินผักเอง (555) และแล้วการเรียนก็กลับมาอีกครั้ง โดยเทอม 2 นั้น (โอ๊ะลืมบอกว่าตอนเทอม 1 นั้นผมได้ ไข่เป็ดมา 2 ฟอง หรือไม่ก็เรียกว่า 0 นั่นแหละครับ 555) ผมก็เรียนแบบ ห้องตัวเองไม่เข้าไปเข้าเรียนกับห้องเพื่อน จน เทอมนี้ได้ ใข่เป็ดมากิน 3 ฟองแบบ อิ่มกันไปเลยทีเดียว เกรดเทอม 2 จึงออกมาแบบเลวร้ายหรือเกือบไม่จบนั่นเองโดยเกดรดได้ 1.26 ของภาคเรียนที่ 2 รวมกับเกรดภาค 1 แล้วก็ ได้ 1.63 (555)ผมล่ะนึกแล้วว่าจะไม่เรียนต่อละจะไปสมัครใหม่ อาจารย์ที่ปรึกษาอยากช่วยให้ผมได้ขึ้นปี 2 จึงโทรไปคุยกับ ผู้ปกครองและปรึกษากันได้ให้คำแนะนำ ว่าให้เรียน SUMMER เพื่อจะได้ UP เกรดตัวเองขึ้นเพื่อ ปีอื่นจะได้เรียนไม่หนัก ผมก็เลยไปเรียนซัมเมอร์ จนคว้าเกรดมาทำให้ได้ขึ้นปี 2 และในปี 2 นั้น สาขาพาณิชยการนั้นได้ให้ ปี 1 ทั้งหมด เลือกสาขาวิชาที่อยากเรียนโดยผมนั้นเป็นคนชอบ คอมพิวเตอร์มากครับ ผมก็เลยเลือกเรียน และสำรอง เป็นวิชา การขายหรือการตลาดนั่นแหละครับ และสิ่งที่ไม่คาดไม่ถึงก็เกิดขึ้นเมื่อที่คาดมันอยู่สูง 5555 (อ่าล้อเล่นนา) ผลที่ออกมาก็คือได้วิชาการขาย 555 และสิ่งที่เพื่อน คนที่ผมครบมา 11 ปีนั้น มันมาเรียนด้วยกับผม 555 (มันใจสดมาก) ผมเข้าเรียนสาขานี้ และได้เจอเพื่อนใหม่ๆ สิ่งที่ผมไม่เบื่อ ในการเรียนสาขานี้เพราะ มีเพื่อนใจสดมาเรียนด้วย ผมจึงเข้าเรียนทุกคาบ จน ปี 2 เทอม 1 นั้นได้เกรดมา 1.77 (โว้วว) น่าภูมิใจเลย ผมก็เรียนอย่างมีความสุข และในทุกๆภาคเรียนนั้นเกรดไม่ตกลงแต่กลับเป็นดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด จากในกลุ่ม 7 คน ซึ่งตอนได้เข้ามาเรียนแรกๆผมรั้งท้ายเพื่อนมา ผมกลับขึ้นมาอยู่ อันดับ 2 หรือ 3 นี่แหละครับ (ในกลุ่มนะไม่ใช่ห้อง 555) จนจบปี 3 ได้เกรด เฉลี่ยแล้ว 2.31 ซึ่ง เป็นเกรดที่อาจารย์ที่ปรึกษาภูมิใจในตัวผมมาก เพราะแกไม่คิดว่าผมจะได้ขึ้นมามาก เพราะตอนแรกๆแกได้ถามผมว่า “เธอติด 0 กี่วิชา” ซึ่งพอผมตอบไป “5 วิชาครับ” ตัวอาจารย์ที่ปรึกษาถึงกับอึ้งรวมถึงเพื่อนๆ 555 แต่ผมก็ไม่คิดว่าจะเป็นอุปสรรคในการเรียนไม่จบของผม แต่ละซัมเมอร์ ผมจะเก็บเกี่ยว ไข่เป็ดที่ได้มาคืนอาจารย์วิชานั้นๆไปและอาจเป็น ตัวเลขกลับคืนมา

เมื่อเรียนจบ  ผมก็ได้สมัครเรียน ต่อ ของ “มหาวิทยาลัยรามคำแหง” โดยเป็นภาควิชาพิเศษ เปิดการเรียนการสอนที่ “โรงเรียนเทศบาลเมืองภูเก็ต”  โดยผมเลือกเรียนสาขาวิชา นิติศาสตร์ ซึ่งเป็นวิชาที่ผมชอบ ผมชอบเรื่องด้าน กฎหมาย แต่ผมลืมคิดไปว่า ผมนั้นเป็นคนไม่ชอบอ่านหนังสือมาก จึงเรียนไปไม่รอดใน สาขานั้น ผมจึงออกและมาทำงานอยู่ที่ “โรงแรมชูก้าปาล์มรีสอร์ทกะตะ” ทำมาได้ช่วงหนึ่ง ก็มาสมัครเรียนสาขาวิชานิเทศศาสตร์ ของ มหาวิทยาลัยราชภัฎ และเรียนมาถึงจนปัจจุบัน

 

 

 ผมขอจบการเล่าเรื่องราวที่ระทึกไว้เพียงเท่านี้ ขอบคุณอาจารย์มากครับ ที่รับฟังและอ่านเรื่องราวของผมจนจบ ถ้าอาจารย์ไม่ให้ผมเขียน ผมคงลืมไปแล้วว่าอดีตที่เคยผิดพลาดบ้าง สำเร็จบ้างนั้น เป็นเรื่องที่น่าจดจำ