อนุทิน 133969

 

บทชีวิตจริง

หลายๆ คน อาจจะมีชีวิตที่เพรียบพร้อมไปซะทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็น ครอบครัว ฐานะความเป็นอยู่  การศึกษา  อาชีพ แต่ก็ยังมีอีกหลายๆคน ที่ชีวิตไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ ไม่ได้เริดหรูและเพรียบพร้อม และบนโลกกลมๆใบนี้ยังมีอะไรหลายๆอย่างที่รอให้เราได้ค้นหา และเรียนรู้ไปพร้อมๆกัน

ดิฉันเองเป็นคนธรรมดาๆ คนนึงใช้ชีวิตอย่างคนธรรมดาทั่วไปไม่ได้มีบ้านหลังใหญ่เหมือนคฤหาสน์ ไม่ได้รวยล้นฟ้าเหมือนมหาเศรษฐี ไม่สวยเริดหรูเหมือนนางเอกนิยาย แต่ดิฉัน ก็มี ครอบครัวที่เพรียบพร้อม เพราะดิฉันมีทั้ง พ่อ แม่ และพี่ชาย มีบ้านให้อยู่ มีรถให้ใช้ ถึงจะเป็น บ้านหลังเล็กๆ แต่ก็อบอุ่นไปด้วยความรักของคนในครอบครัว

ฐานะความเป็นอยู่ของครอบครัวดิฉันอยู่ในขั้นปานกลางพอมีพอใช้ทุกคนต่างทำงานเพื่อหารายได้มาจุนเจือคนในครอบครัวในยามที่มีใครขัดสนก็สามารถช่วยเหลือกันได้ ตัวดิฉันเองก็ทำงานเช่นเดียวกับคนอื่นหากแต่งานที่ดิฉันทำเป็นงาน Part time เพราะดิฉันต้องเรียน ไปด้วยทำงานไปด้วย รายได้จึงไม่มากเท่าไหร่ แต่ก็พอที่จะเลี้ยงตัวเองได้ ส่งเสียตัวเองเรียนได้ โดยไม่ต้องพึ่งพ่อแม่ และยังช่วยแบ่งเบาภาระให้ท่านได้อีกด้วย รถที่ดิฉันมี โทรศัพท์ที่ดิฉันใช้ ล้วนมาจากน้ำพักน้ำแรงของตัวเองและนี่ก็เป็นความภาคภูมิใจของดิฉันและทำให้ดิฉันมีกำลังใจที่ จะสู้และยืนด้วยตัวเองให้ได้

 

มีนิยายเรื่องนึงที่ดิฉันเคยอ่าน  มีชื่อเรื่องว่า รักแจ๊คพอตช็อตหัวใจ  ผู้เขียนใช้นามปากกาว่า  โยฮัน  นางเอกของเรื่องชื่อว่า  ฮันแจริน ลักษณะของเธอเป็นคนร่าเริงแจ่มใสและสู้ชีวิต  และมีพระเอกชื่อว่า โชได ลักษณะของเขาคือ เป็นหนุ่มหล่อสมาร์ท ฐานะทางบ้านเรียกได้ว่ามหาเศรษฐี เรื่องราวของนิยายเรื่องนี้มีอยู่ว่า

ฮันแจริน กำลังเรียนอยู่ไฮสคูลปี2 และอยากได้งานพิเศษทำเพื่อชีวิตจะได้อยู่รอดต่อไป เพราะเธอไม่ได้รวยเหมือนใครๆจึงต้องดิ้นรนเอาตัวรอดฮันแจรินอยู่ตัวคนเดียวที่อพาร์ตเม้นท์แห่งหนึ่ง หาเลี้ยงตังเองด้วยลำแข้ง ไม่ว่างานอะไรเธอทำหมด หากนั่นเป็นงานที่สุจริต พ่อและแม่เสียไปเมื่อหลายปีมาแล้วด้วยอุบัติเหตุ ญาติพี่น้องก็ไม่มี

ทุกวันหลังเลิกเรียน ฮันแจริน จะไปซื้อหนังสือหางานอ่านแล้วไปตามที่อยู่ในหนังสือ บางร้านให้ค่าแรงน้อยมากบางร้านก็ปฏิเสธไม่รับเด็กนักเรียนฮันแจรินต้องรีบหางานทำเพราะกำลังตกงานอยู่  ขณะที่เธอกำลังอ่านป้ายสมัครงานอยู่ จู่ๆ ก็มีเสียงดังมาจากด้านหลังเป็นเสียงผู้ชาย เขามีรูปร่างสูงยาว เท่สมาร์ท หน้าตาและการแต่งกายไม่ใช่คนธรรมดา เสื้อผ้าที่ใส่เป็นเสื้อผ้าแบรนด์เนม เขาพูดกับเธอว่า

 "ฉันจะซื้อเธอ"แต่ก่อนที่ฮันแจรินจะเข้าใจผิด เขาก็รีบพูดขึ้นมาทันทีว่า

 "ฉันชื่อโชได"

"ฉันจะซื้อเธอเพราะอยากให้เธอมาเป็นคู่ควงชั่วคราวให้ฉันเพื่อไปงานคริสมาสต์ของโรงเรียนโฮยังจุนที่สำคัญคือฉันไม่ให้เธอทำฟรีๆและอีกอย่างเธอจะได้ช่วยกันพวกผู้หญิงที่มาติดพันฉันออกไปด้วย"

"เชอะ ฉันไม่สนหรอก ไปหางานทำดีกว่า"

"หนึ่งหมื่นวอนต่อชั่วโมง"ฉันก้าวได้เพียงก้าวเดียวก็ต้องหยุดเมื่อได้ยินหนึ่งหมื่นวอนต่อชั่วโมง

เธอตกลงทันทีที่ได้ยินโดยที่เขาไม่ต้องพูดซ้ำงานพิเศษที่เธอได้ทำนี้ถึงจะได้เงินเยอะและไม่ต้องทำอะไรมาก  แต่ต้องมาคอยสู้รบปรบมือกับพวกผู้หญิงอีกสอบกว่าคนที่ไม่ชอบเธอเพราะเห็นว่าเธออยู่ใกล้ชิดกับโชได

หลายครังที่เขาพาเธอไปเดทก่อนถึงวันคริสมาสต์ เขาชอบพาเธอมาที่ร้านอาหารหรูๆ มีชื่อเสียง แต่เธอก็ไม่ได้หลงระเริงไปกับเงินทองที่เขาหยิบยื่นให้ แต่เธอจะคอยห้ามไม่ให้เขาใช้เงินฟุ่มเฟือยถึงนั่นจะเป็นเงินของเขาเองก็เถอะเพราะเธอรู้ว่าเงินไม่ได้หามาง่ายๆและต้องลำบากแค่ไหนกว่าจะได้เงินมาด้วยเหตุนี้เองที่ทำให้โชไดเริ่มชอบฮันแจรินขึ้นมาและอยากให้เธออยู่เคียงข้างเขาตลอดไป

และแล้ววันคริสมาสต์ก็มาถึง  ทันทีที่ฉันเดินเข้ามาในงานสายตาทุกคนจ้องมองมาที่ฉันเป็นสายตาเดียวกัน  บ้างก็มีเสียงซุบซิบว่าฉันเป็นคุณหนูบ้านไหน ฉันรู้สึกแปลกๆกับชุดที่ใส่ แต่ก็อดซะใจไม่ได้ที่เห็นพวกผู้หญิงที่ชอบดูถูกคนจนอย่างฉัน พวกนั้นพากันตะลึงในรูปลักษณ์ใหม่ของฉันจนตาค้างทีเดียว

โชไดเดินเข้ามาใกล้ฉันดูเขาเองก็ตื่นเต้นกับรูปลักษณ์ใหม่ของฉันเหมือนกันแต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรตอนที่อยู่ในรถ โชไดขอฉันเต้นรำ ฉันรู้สึกราวกับว่าตัวเองเป็นซินเดอเลล่าเลย สนุกและมีความสุขมากด้วยเวลาที่อยู่กับเขา ฉันไม่อากตื่นจากความฝันนี้เลยอยากอยู่แบบนี้กับเขาตลอดไป แต่ความจริงก็คือความจริง  งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกรา  ฉันก็เช่นกันพอฉันทำหน้าที่นี่เสร็จ  ฉันกับเขาก็จะจบกันไปเลย

"วันนี้ฉันมีความสุขแล้วก็สนุกมากเลยล่ะ แล้วยังเห็นหน้าคุณหนูพวกนั้นทำหน้าเจ็บใจอีกด้วย"

"เหรอ ก็ดีแล้ว อ่ะ… จริงสิ นี่ค่าจ้างเธอจนถึงวันนี้น่ะทั้งหมดหนึ่งล้านวอน"

เขายื่นซองสีชมพูให้ฉัน แม้ฉันจะยื่นมือไปรับแต่ทำไมถึงรู้สึกใจหายวาบยังไงไม่รู้

"งั้นฉันก็หมดหน้าที่แล้วสิน่ะ"

"อืม ขอบใจเธอมาก"

"เดี่ยวฉันไปก่อนน่ะ" ก่อนที่เธอกำลังจะเดินจากไปและไม่ได้เจอกันอีกเขายอมไม่ได้ที่จะไม่ได้เจอ เธอเพราะเขาแอบชอบเธอมาตลอดในช่วงระยะเวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน และอยากให้เธอได้รับรู้ ความ รู้สึกในใจของเขา

"งานพิเศษหมดแค่วันนี้แล้ว ฉันกับเธอก็ไม่ไช่นายจ้างกับลูกจ้างกันอีกต่อไป ฮันแจริน ต่อไปนี้ เธอ ไม่ต้องแกล้งเป็นแฟนฉันแล้วน่ะ  ฉันอยากให้เธอคบกับฉันเป็นแฟนจริงๆ"

ฉันไม่ได้ตอบเขาแต่ยิ้มรับให้เขา แค่นี้เขาก็น่าจะรับรู้ได้แล้วว่าฉันรับไมตรีจากเขา เพระาเรามีใจ ตรงกัน วันนี้เป็นวันที่ฉันมีความสุขที่สุดและทุกๆวันฉันก็จะมีความสุขไปกับเขา

ความเป็นจริงในชีวิตของดิฉัน ไม่ได้เหมือนเรื่องราวในนิยายไปซะหมด ที่เหมือนกันก็คือ ดิฉันเรียนไปด้วยและทำงานไปด้วยเหมือนกับฮันแจริน  หากมีงานอะไรที่ดิฉันทำได้ดิฉันก็จะทำ แต่ต้องเป็นงานที่สุจริตและไม่ทำให้ใครเดือดร้อน ถึงแม้ดิฉันจะไม่ได้เป็นซินเดอเลล่าเหมือน ฮันแจริน แต่ดิฉันก็มีความสุขในแบบฉบับที่ดิฉันเป็น

ถึงนิยายเรื่องนี้จะเป็นนิยายรักทั่วไป แต่ก็ยังมีข้อคิดดีๆสอดแทรกอยู่ ถึงจะมีเงินมากแค่ไหน ก็ต้องรู้จักใช้อย่าใช้ฟุ่มเฟือย เพราะไม่ว่าจะมีเงินมากแค่ไหนหากใช้จ่ายโดยไม่คิดตรึกตรองให้ดี สักวันเงินนั้นก็ต้องมีวันหมด