อนุทิน 132973
สถาพร
เขียนเมื่อ6 มกราคม 2557 ก้าวย่างขึ้นศักราชใหม่อีกไม่กี่วันก็จะเป็นวันเด็กแล้ว เมื่อตอนเด็กๆเฝ้ารอวันนี้มาตลอดเพราะมันหมายถึงวันที่จะได้มีขนมอร่อยๆกิน มีน้ำแดง แฟนต้า โคคาโคล่าหรือบางปีก็มีโอกาสออกไปเที่ยวต่างสถานที่ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ พ่อกับแม่กลัวลูกหายจึงพยายามเขียนชื่อที่อยู่ใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อนักเรียน ตอนเช้าๆออกมารอรถทัวร์ที่ทางโรงเรียนจัดไว้อากาศทางภาคเหนือหนาวมากเพื่อนๆจึงเอาฟืนมาสุมก่อผิงไฟกันให้คลายหนาว ก่อนจะขึ้นรถเสียงเจื้อยแจ้วของคุณครูแหววก็ดังขึ้นมา "ใครก่อกองไฟไว้มาดับเดี๋ยวนี้ พ้อมทั้งกลบขี้เถ้าทั้งหมดให้อยู่ในสภาพเดิม..ปฏิบัติ" ในใจตอนนั้นมีความรู้สึกว่าคุณครูทำบรรยากาศเสียมากๆ กำลังจะออกไปสนุกกันทำไมต้องให้ทำงานอีกกลับมาค่อยทำไม่ได้หรือ?..พวกเรามีบ่นพึมพำกันนิดหน่อยกลัวครูแหววได้ยิน..รีบๆทำกลัวไม่ได้ขึ้นรถและหาที่นั่งใกล้ๆกับเพื่อนซี้..เสียงเดิมดังขึ้น "ถ้าทำงานไม่เรียบร้อยไม่ต้องไปกันเลยน่ะ..เร็วๆเสียเวลาคนอื่น" ทุกคนที่มีคดีร้องพร้อมกัน โห....แต่ก็ไม่มีใครหือ..อือ..เพราะครูแหววท่านเอาจริง พองานเสร็กลับมาขึ้นรถกันครูแหววก็หยิบโทรโข่งคู่ใจประกาศบนรถว่า..วันนี้ที่ครูต้องเข้มงวดกับพวกเราเรื่องฟืนไฟก็เพราะหน้าหนาวอากาศแห้งประกอบกับมีลมพัดตลอดถ้าหากไม่ดับไฟให้สนิท ไฟอาจลุกลามไหม้โรงเรียนทั้งหลัง แล้วเราก็จะไม่มีที่เรียนกัน..เวลาผ่านไปประมาณสิบปี ตอนนี้เด็กชายสถาพรโตขึ้นมาใช้ชีวิตอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัย เป็นผู้นำกิจกรรมนักศึกษา เราพากันไปออกค่ายที่อ.ด่่านซ้าย จ.เลย จากนั้นมาแวะพักสรุปงานที่อุทยานแห่งชาติน้ำหนาว..เช้าของวันที่จะกลับมีพรรพวกกลุ่มหนึ่งนั่งล้อมวงจุดไฟผิงคลายหนาวกัน ภาพเก่าๆที่ครูแหววคอยเตือนบ่อยๆเริ่มผุดขึ้น แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก จนทุกคนขึ้นรถ และรถมหาลัยกำลังเคลื่อนออกจากอุทยานได้ประมาณ 2 กิโลเมตร ตอนนั้นถือโทรโข่งกำลังจะบอกกำหนดการต่อไป..เสียงครูแหววก็ก้องมาในหู้ดังๆว่า..ดับไฟกันรึยัง มันเป็นเสียงที่พูดออกไปตามเสียงก้องในหู..เพื่อนคนที่ก่อไฟตะโกนออกมาว่ายัง..คงไม่เป็นไรมั้ง..ตอนนั้นเราอาศัยอำนาจแห่งการถือโทรโข่งขออนุญาตอาจารย์ที่ปรึกษากลับรถไปดับไฟ ซึ่งอาจารย์ก็เห็นด้วยอย่างแรง...พอรถกลับมาถึงเราเห็นเจ้าหน้าที่อุทยานประมาณ 5-6 ท่านกำลังดับไฟที่ก่อขึ้นแล้วลุกลามไมกินพื้นที่ป่าเกือบ 20 เมตร พวกเราเลยรีบลงจากรถมาช่วนกันระงับไฟไม่ให้ลุกลามได้..คุณพระ..ของๆอาจารย์แหววแกช่างแรงจริงๆ..ไม่เชื่อและไม่ลบหลู่แอคชั่นต่างๆรวมทั้งคาแรกเตอร์ที่มีเฉพาะตัวของครูแหวว..มันช่างจดจำได้นานทีเดียวและมันทำให้นึกย้อนขอบคุณคุณครูมากๆที่คอยสั่งสอนและชี้ให้เห็นถึงโทษภัยต่างๆ วันนี้ในบทบาทของอาจารย์ที่ปรึกษาก็จะขอบอกนิสิตที่ออกค่ายทุกๆคนว่า..จะทำอะไรก็แล้วแต่ต้องมีสติและคิดถึงผลกระทบรอบด้านให้ดี ในฐานะที่เรากำลังจะก้าวไปเป็นบัณฑิตและมหาบัณฑิตถ้าเรายังต้องการศึกษาต่อ
ความเห็น (3)
อย่างนี้แหละที่เขาเรียกกันว่า ประสบการณ์ครับ
เช่นกันครับ..ได้เล่นตามประสาบ้านนอกก็ดีใจ สมุดแจกเล่มหนึ่งก็ภูมิใจ..วันนี้เด็กต้องสวนสนุก..สวนสัตว์ เดินห้างดัง
ใช่ครับอาจารย์มีอีกอย่างเด็กสมัยนี้เกมส์ ไอพอท ไอโฟน แทปเล็ตและมือถือ(ต้องสมาร์ทโฟนด้วย)