| อนุทิน ... ๕๓๑๓ |
"บรรณพิภพ"
การสอนหนังสือให้เด็กเรียนรู้ว่า เขามาเป็นเรียนเพื่ออะไร
เสมือนเป็นหน้าทีในการสอนเด็กวัยรุ่นในมหาวิทยาลัย
ที่มีความอิสระในการใช้ชี่วิตมากกว่าเด็กมัธยมหรือประถม
เราไม่ได้ประคองเขา แต่เรามีหน้าที่ทำให้เขาคิดได้เอง
เรียนเก่งอย่างเดียวก็ไม่เอา หากเก่งจะต้องดีด้วย
หากไม่เก่ง แต่พยายาม ยังดีเสียกว่า
โอกาสในการใ้ช้เกรด คือ จุดเริ่มต้นของการทำงานเท่านั้น
แต่เมื่อเวลาผ่านไป การมีความดีความชอบขึ้นอยู่กับผลงานมากกว่า
(ยกเว้น ผู้บริหารเล่นพรรคเล่นพวก มีผลประโยชน์ต่างตอบแทน)
คนเก่ง พาตัวเองขึ้นที่สูง
คนทั้งดีทั้งเก่ง พาสังคมและประเทศชาิติขึ้นแทนตัวเอง
ผมอยากให้เด็กไทยดี มาก่อน แล้วตามด้วยเก่ง ในการพัฒนาตนเอง วันนี้เด็กขาดคือความดี เพราะแข่งขันเชิงวิชาการมากขึ้น ความเห็นแก่ตัวก็มากขึ้น สังคมทำให้เขา..สภาพแวดล้อม..ผู้ใหญ่มากในสังคมทำให้เกิดพฤติกรรมเอาอย่าง ..ขอฝากอาจารย์ด้วยนะครับ พื้นฐานพวกผมพยายามทำอยู่ในระดับประถมครับ..
การจะดี จะเก่งได้มาจากจิตใต้สำนึกของคน ๆ นั้นด้วยค่ะ…รวมถึงสภาวะแวดล้อมของสังคมที่เขาคนนั้นได้เติบโตมา ฯลฯ สิ่งเหล่านี้จะเป็นเบ้าหลอมให้คน ๆ นั้น มีคุณภาพความเป็นคนที่ “เต็มคน” คร้า…
บางสถาบันจะกำหนดคาแรคเตอร์ของนักเรียนนักศึกษาที่พึงประสงค์ไว้อย่างชัดเจนและปลูกฝังหรือปั้นตามที่มุ่งหวัง ถ้าได้ตามนั้นก็ถือว่าดี และเก่ง แต่ความดีหรือความเป็นคนดีที่ต่างคนต่างคาดหวังมักจะสูงต่ำไม่เท่ากัน และสิ่งที่ปรากฏแก่สายตาอาจถูกมองว่าไม่ดี แต่ในระดับจิตสำนึกของเขาก็อาจเป็นคนดีในความหมายของคนดี ทุกประการ คิดว่าโดยทั่วไปมนุษย์แต่ละคนก็มีทั้งดีและไม่ดีอยู่ในตัว ดีแท้เลวแท้ก็คงมี และประเทศนี้ยังไม่วิกฤติคนส่วนใหญ่ยังมีส่วนดีมากกว่า
ขอบคุณทุกท่านนะครับ ;)…