ครูบาบินก้าว
ครูบา บินก้าว อิทธิภาโว จนอีหลีอีหลอ

อนุทิน 131058


ครูบาบินก้าว
เขียนเมื่อ

หัวใจ เมื่อไม่มีอิสระ หากทรงสภาพกายชนะ ด้วยเป็นคนโสด..

 



* ความรัก.." ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยเสมอไป " *



ความรัก..ที่ไม่จำเป็นต้องจบ...ด้วยการที่อยู่ด้วยกัน

" บางที.. อาจไม่จำเป็น..เสมอไป ที่ความรัก..จะต้องจบลง ด้วยการ..ได้เป็น..คนรัก "

บนเตียงเล็ก ๆ.. ในบ้านอบอุ่น..หลังหนึ่ง แดดยามเย็น..ทอบางบาง..ผ่านหน้าต่าง หญิงชรา..อายุราว ๆ ๗๐ ปี นอนซม..อยู่บนเตียง เธอรู้ว่า..นี่เป็นช่วงเวลาสุดท้าย..ในชีวิตของเธอแล้ว

..แต่จะเป็นอะไรไปล่ะ..เธอพอใจกับชีวิตทั้งหมด..ที่เธอได้ผ่านมาเธอ..ได้แต่งงาน ..มีครอบครัว..ที่อบอุ่นแม้จะไม่มีลูก..ก็ตาม มีเพื่อนที่ดี ..ผ่านชีวิตการงานที่ดี ถึงแม้วันนี้..สามีของเธอจะตายไป..ร่วม ๑๐ ปี แต่..ในวันสุดท้าย..ของชีวิต เพื่อน-ที่เธอรักที่สุด.. ก็มานั่งเคียงข้างเธอ..อยู่ตรงนี้ มาส่งเธอ..เหมือนทุกครั้ง..ทุกคราว

" หมอบอกว่า..ฉันคงอยู่ได้ไม่เกินพรุ่งนี้เช้าหรอก " เธอเอ่ยบอกกับเขา..เพื่อนชราที่รู้จักกับเธอมาแต่ครั้งยังเด็ก " ฉันรู้ " ชายชรา..พยักหน้ารับ
" เธอมาส่งฉัน..เหมือนทุกทีสินะ " หญิงชรา..มองหน้าชายชรา
" ใช่..ก็ฉันส่งเธอมาตลอดทั้งชีวิตนี่นา.. ขาดไปอย่างคงไม่ครบ " ชายชราตอบ..ด้วยรอยยิ้มบางๆ

" ตอนเด็กๆ..บ้านเราอยู่ทางเดียวกัน..เรากลับด้วยกันทุกเย็น บ้านฉัน..อยู่เลยบ้านเธอไปมาก.." เธอ..รำลึกความหลัง "แต่ฉัน..ก็ไปส่งเธอทุกวัน " ชายชราบอก " ใช่..เธอทำอยู่อย่างนั้น..ตลอดชั้นประถม..และมัธยม..ที่เราเรียนด้วยกัน..จนเพื่อนๆล้อว่าเราเป็นแฟนกัน " หญิงชราพูดขึ้น

" สุดท้าย..ก็ต้องเลิกล้อกันไป " เพื่อนชราของเธอ..ต่อคำ
" ตั้งแต่เธอคบกับแฟนคนแรกของเธอนั่นแหละ " เธอเย้ายิ้มๆ
" แต่ฉันก็ไปส่งเธอทุกวันอยู่อย่างเดิม...จนต้องเลิกกับแฟน ไม่ใช่ รึ " ชายชรา..ทวนความหลัง

เธอจำได้ว่า..เธอบอกเขาอยู่บ่อยๆว่าไม่ต้องเดินมาส่งแล้ว..เดี๋ยวแฟนเขาจะโกรธเอา แต่เขาก็ยังดึงดัน..ที่จะมาส่งเธอ " โกรธก็โกรธไป ..ฉันรู้จักเธอมาก่อนตั้งนาน..ยังไงเธอ..ก็ต้องมาก่อน " นั่น..เป็นคำพูดที่เธอจำได้-ไม่ลืม

..แม้ว่า..มันจะผ่านมาเกือบ ๖๐ ปี แล้วก็ตาม..

เธอยังจำ..วันที่เขาต้องขึ้นรถไฟ..เพื่อไปเรียนต่อในมหาวิทยาลัยได้ วันนั้น..เธอไปส่งเขาที่สถานี ..ร้องไห้จะเป็นจะตาย..เขาวุ่นกับการปลอบเธอ..จนไม่เป็นอันได้ร่ำลาพ่อแม่ พอเธอสงบลง..และขอตัวเข้าไปล้างหน้าล้างตา..ในห้องน้ำ
พ่อแม่ของเขา..ไปเช็คเที่ยวรถไฟ ...พอเธอกลับมา..ก็พบเขานั่งร้องไห้คนเดียว..กับกองกระเป๋า...เงยหน้าขึ้นบอกกับเธอ..ทั้งน้ำตา " กลับบ้านเอง..เดินดีๆ นะ " และนั่น..ทำให้เธอต้องเสียน้ำตา..อีกรอบ

เธอจำได้ว่า..วันที่เขาปิดภาคเรียนกลับมาบ้าน..เธอแนะนำเขา..ให้รู้จักกับแฟนหนุ่มของเธอ ตอนแรก..ทั้งสอง..เหมือนจะเข้ากันได้ดี..แต่หลังจากนั้น ๒-๓ วัน ..มีคนมาบอกว่า..แฟนเธอกับเพื่อนเธอ..ต่อยกัน " มัน..นอกใจเธอ " เขาบอกเรียบๆ.. แต่..เธอไม่เชื่อ วันนั้น..เธอเชื่อแฟนมากกว่า..ว่าเขาอิจฉาแฟนเธอ..
จึงหาเรื่องชกต่อย ..เธอว่าเขา..ไปหลายคำ

อาทิตย์นึงให้หลัง..เธอจึงรู้ว่าเขาเป็นคนถูก..เมื่อเธอไปหาเขาที่บ้าน..ก็เจอแต่พ่อของเขา " มันกลับไปอาทิตย์ก่อนแล้ว..เห็นว่ามีธุระด่วน..ไม่รู้อะไร "
เธอส่งจดหมายไปขอโทษ ..เขาบอกไม่เป็นไร..เขาไม่เคยโกรธเธอ..แค่น้อยใจเล็กๆ ..ในจดหมายลงท้าย..ด้วยคำ-คำเก่า " กลับบ้านเอง..เดินดี ๆ นะ " เธอรู้ว่า..ในคำที่เหมือนสั้น ๆ นั้น ! ..เขาพูดอะไรออกมา...มากมายขนาดไหน
เธอจำได้..ถึงวันที่เธอ..บอกเขาว่า..เธอจะแต่งงาน.. เขา..มองหน้าเธอ..เธออ่านไม่ออกว่า..มันเป็นความรู้สึกอะไร..ดีใจ ? ..เสียใจ ? และเมื่อเธอถามเขาตรง ๆ ..เขาก็ตอบว่า.. "..เราใจหาย.."

แต่ก่อนหน้านั้น..ก็เขานี่แหละ..ที่เป็นคนช่วยเธอเลือก..ช่วยเธอดูว่า..ผู้ชายคนนี้นิสัยดี..และรักเธอจริง "เรา-ผู้ชายด้วยกัน..เราดูออก " ซี่งเขา..ก็ดูไม่ผิด..สามีของเธอดี..เหมือนอย่างที่เขาบอก .. วันแต่งงาน..เธอบอกเขาว่า.."ความเป็นเพื่อนของเรา..ยังเหมือนเดิมนะ..ไม่ต้องห่วง" เขามองเธอนิ่งๆ..พยักหน้าน้อยๆ.. ไม่ตอบอะไร

ถึงเวลารดน้ำสังข์ ..เขาอวยพรเธอมากมาย..แต่พูดกับสามีเธอเพียงสั้นๆว่า... " ฝากด้วยนะ.." เขาแต่งงานมีครอบครัวของเขา... เธอก็มีครอบครัวของเธอ มีบางช่วงของชีวิต..ที่ห่างกันไป แต่ก็ไม่เคย..ลืมกัน

เธอ..ส่งการ์ดให้เขา..ทุกๆปี ตอนนี้..เขาน่าจะเก็บมันไว้ได้ ๕๙ ใบแล้วล่ะ

เพราะเธอนับของเธอแล้ว..มันได้ ๕๘ ใบ น้อยกว่าอยู่ใบนึง.. เพราะเธอเกิดหลังเขา ๕ เดือน.. บางทีเธอรู้สึกสนิทกับเขามากกว่าคนรักของเธอเสียอีก หลายเรื่องที่เขารับรู้..แต่คนรักของเธอไม่แม้แต่ระแคะระคาย และก็เช่นกัน..หลายความลับที่เขาระบาย ที่เขาฝากไว้ที่เธอ เธอก็รับ..และเก็บงำมันไว้..ด้วยความเต็มใจ..
" คิดอะไรอยู่ ? " เขาเอ่ยขึ้นมา..ทำลายความเงียบ
" เรา..กำลังนึกแปลกใจ " เธอเอ่ย..ด้วยท่าทีครุ่นคิด
" ทำไม..เราถึงไม่ได้เป็น..คนรักกัน ? " เขานิ่งไป..เหมือนกำลังคิดเช่นกัน
" เราสนิทกันมาก..มั้ง " เขาว่า
" นั่น..ไม่น่าใช่เหตุผลนี่ " เธอว่า
" เธอถามยากไปนะ " เขาตอบหลังจากนิ่งคิดอีกครู่ใหญ
" ไม่ยากหรอก..ลองคิดเล่นๆ สิว่า ..ทำไมเราถึงไม่รักกัน " แววตาเธอมีแววขี้เล่นซุกซน ..เหมือนเด็กหญิงครั้งกระโน้น

" อืมม..อันนี้..ค่อยง่ายขึ้นมาหน่อย " เขาพูดขึ้น
เธอมองหน้าเขา.. แปลกใจว่า..เธอไม่ได้เปลี่ยนคำถาม..นี่นะ..
" ฉันไม่รู้หรอกว่า..ทำไม-เราถึงไม่ได้เป็น..คนรักกัน " เขามองหน้าเธอ..ด้วยสายตาอ่อนโยน "แต่..ถ้าเธอถามว่า..ทำไม-เราถึงไม่รักกันน่ะ " เขาเว้นช่วง " ฉันก็จะตอบว่า -- เราไม่ได้-ไม่รักกัน..ซะหน่อย "

เธอหลับตาลง..คำถามที่ถูกซ่อนไว้..หลายสิบปี..กลับตอบออกมาง่ายๆ..อย่างนี้เอง " นั่นสินะ ..เราไม่ได้-ไม่รักกัน..ซะหน่อย " เธอตอบ..ทั้งๆที่หลับตาลง
ตอนนี้..เธอพร้อมที่จะจากโลกใบนี้ไป..อย่างมีความสุขแล้ว

ในความรู้สึก..ที่เริ่มพร่าและเลือน...เธอสัมผัสได้ถึงมือของเขา..ที่เอื้อมมากุมมือเธอไว้ " กลับบ้านเอง..เดินดีๆนะ.."
และนั่น.. คือ..คำสุดท้าย..ที่เธอได้ยิน...

การที่จะรักใครซักคนมันไม่ได้หมายความแค่ว่าเราต้องอยู่ด้วยกันจนตาย
แต่การรักใครซักคน คืออยากให้คนๆนั้นมีความสุข ....... ก็เท่านั้นเอง

 



ความเห็น (1)

มิตรแท้มิตรเทียมได้จากตรงนี้จริงๆๆ ขอบคุณ

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท