ลืมแล้วบ่ เป็นเด็กน้อย คนขี้ย่าน
คิดฮอดบ้าน อีสานเฮา แต่เก่าก่อน
หอมกลิ่นดิน โคลนสาบควาย ที่เคยนอน
นกเรียงคอน คลอคู่เคล้า เว้าพื้นกัน
เล่นอาบน้ำ ในลำห้วย ช่วยสดชื่น
เหมือนหลับตื่น คืนผ่านมา ว่าเฮาฝัน
แล่นหยอกล้อ บ้าบ่คบ ไล่ตีพลัน
ยามแลงนั้น โงคืนบ้าน สำราญใจ
ไม่มีความเห็น