๑๒/๑๐/๒๕๕๖
อนุทิน ๖๒
"เรื่องเล็กน้อย"
เมื่อวานตอนเช้ามีน้าผู้หญิงคนหนึ่งอายุคงจะมากกว่าผมประมาณ ๕ - ๖ ปี ขี่รถเครื่องตัวเมียเก่า ๆ เข้ามาจอดหน้าบ้าน พร้อมกับพูดว่า "หนาน...ผ่อโทรศัพท์หื้ออากำนู้...ตะวาหนี้ ไปกดอะหยังผิดบ่หู้...ภาษามันเปี่ยน เกาะเลยหื้ออิ(..)บ้านหล่ายห้วยเปิ่นแก้หื้อ...แก้บ่อได้...กดไปกดมาก๋ายเป๋นภาษาอะหยังไปเหียกะเบาะหู้...ใจ้เวลากดอยู่ตั้งเกิ่งชั่วโมง...หนานลองผ่อหื้อพ่องดุ...ฮยะได้ก่อ?"
ผมรับโทรศัพท์สีขาวมาดูและก็ลองกดดู "มันเป๋นภาษาเวียดนามหนาเนี่ย...เอ่ จะแก้ได้ก่อนี่...ลองผ่อก่อนหน่อ" เธอก็พูดขึ้นว่า "หนานจ่วยฮยะหื้อกำ...เดวจะหื้อก่าเสียเวลา...เต้าใดกะคิดเอาหนะ"
ผมพูดว่า "ขอเวลาสักพักเน้อ...เพราะมันเป๋นภาษาเวียดนามนี่แหละ...อ่านเบาะออก...ต้องงมสักหน้อยหนึ่ง"
เธอพูดว่า "อั้นกะเอาละไว้หนี้ก่อนหนา...จะไปธุระบ้านหล่ายห้วยสักกำ...จ้วยผ่อหื้อพ่องเน้อ"
ผมรับว่า "เดวจะดูหื้อคับ" จากนั้นก็คิดหาวิธีว่า จะทำอย่างไรแก้ปัญหาการตั้งภาษากลับคืนมาให้ได้ แว๊บนึงก็คิดถึงเครื่องโทรศัพท์ที่วางขายอยู่ในตู้ ลงทุนแกะพลาสติกหุ้มออกแล้วนำเอาแบตเตอรี่มาใส่ เปิดเครื่องขึ้นมา พร้อมกับ ตั้งค่าเปรียบเทียบ เครื่องที่เป็นภาษาเวียดนาม พักเดียวก็เรียบร้อย
สักครู่ใหญ่น้าผู้หญิงคนเดิมก็ขับรถนำกล่องสีขาวของโทรศัพท์เจ้าปัญหามาให้ พอถึงก็พูดนำมาก่อนว่า "หนาน...เอ้า คู่มือก๋ารใจ้งานของมันนะ" พร้อมกับชูกล่องเปล่าของโทรศัพท์มาข้างหน้า
ผมตอบว่า "เอามาฮยะหยั่ง...แหล้ว ๆ คับ...เรียบร้อยแหล้ว...ใจ้ได้ละ" พร้อมกับนำโทรศัพท์เครื่องนั้นมากดให้เธอดู
เธอถามผมว่า "เอาเต่าใดเหนี่ย?" ผมตอบว่า "บ่อเอาดอกคับ...ฮยะหื้อเบาะดายเนี่ย...ใจ่ฮยาก"
ผมตกใจเมื่อเธอพูดพร้อมกับยกมือไหว้ "โอ่...ขอบใจ๋หลาย ๆ เลยหนา...จักจะว่าจ๊ะใดละ...หยังเบาะเอาเหลาะก้าเสียเวลาอ้ะ" ผมตอบ "เบาะเป๋นหยังดอก...กำเดียวหนึ่งหุ" พร้อมกับยกมือไหว้ตอบเขาไปพร้อมกับรู้สึกว่าขนลุกที่แขนด้วย
สักพักเธอก็ขับรถเครื่องคันเก่ายิ้มออกจากหน้าร้านไป...สุขใจกับเรื่องเล็กน้อยครับ...เพราะอาชีพของผมมันก็...บริการหรือรับใช้ อยู่แล้วแต่รายนี้มาแปลกหน่อย...คนอายุมากไหว้คนอายุน้อยกว่าก่อนได้
พี่หนานเก่งจังค่ะ
เขาคงรู้สึกดีมาก ๆ ค่ะ กุหลาบเองก็ขอบคุณด้วยวิธีนี้เช่นกัน หากรู้สึกดีมาก ๆ
สุขใจนะคะพี่หนาน
ยุ่งอยู่กับงานศพพ่อใหญ่โตคนข้างบ้าน อายุ78 ปี เพิ่งกลับมา…ทดลองเข้ามาดูอนุทิน…โอ ยาวมาก…คือ ผ่านไปหลายอนุทินมาก…เวลาผันผ่านไปในแต่ละวันและละวินาที มีความเคลื่อนไหวทางความคิดและความรู้ ไปไวมาก…หากตนเองล่าช้าไปเพียงวันสองวัน บันทึกหรืออนุทิน ก็คงไม่สามารถมองเห็นได้ในหน้าหลักแล้ว…อย่างไรก็ต้องขอขอบคุณสมาชิกทุกท่านที่เข้ามาให้กำลังใจมากนะครับผม
ขอขอบคุณ ทพญ.ธิรัมภา ที่ให้คำชมมากนะครับ…ไม่แน่ใจว่าชมเรื่องอะไร…ช่วยสอนผมอีกนิดนะครับ ผมยังทำลิงก์ชื่อผู้ให้กำลังใจไม่ได้เลย…
ขอบคุณคุณกุหลาบ มัทนา ที่ให้กำลังใจ ให้ความคิดเห็นเสริมมากครับผม…เป็นเกียรติ ๆ อย่างมาก
ขอบคุณอ.ดร.พจนา ที่ติดตามอ่านและให้กำลังใจตลอดมามากนะครับผม