ทุกครั้งที่สบายใจ..หรือไม่สบายใจ..เราก็แค่อยากมีใครสักคน..ที่รับฟัง..
เมื่อวานนี้..หลังเลิกงาน เพื่อนสมัยประุถม โทรมา อยากเจอ ให้ไปหาหน่อยบ้าน
เหนือ..เราก็เลยบอกว่า สักครึ่งชม.ก่อนได้ไหมทำงานอยู่..หลังจากนั้นเกือบ
ชม.เราก็เก็บงานเกือบห้าโมงเย็นกลับมาแวะหาหลานสาวก่อนจะพากันไปออก
กำลังกาย..วิ่งรอบสนามบาส..ชู๊ตบาสเล็กๆกัน..ก่อน
ช่วงนี้เขาปิดเทอม..เล่นกันอยู่ที่ร้าน..บอกให้เขาเปลี่ยนผ้าจะพาไปเล่นบาส ฝน
ไม่ตกอากาศดี..
หลานสาวคนโตอายุ 7 ขวบ คนเล็ก กำลังจะ 2 ขวบ กำลังช่างพูด อ้วน ดำ
หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส ไม่งอแง เป็นขวัญใจคนทั้งบ้าน เรา
ชอบแวะหาเวลาก่อนไปทำงาน หรือเลิกงาน ได้เล่นกับเขา รู้สึกผ่อนคลายมากที
เดียว..ได้หัวเราะ ได้พูด ได้ดุ ได้เล่น เป็นบรรยากาศที่บ้านมีชีวิตจริงๆ..
ตอนแรก..หลานสาวคนโต..ตอนเล็กๆก็เป็นอย่างนี้..สดใสร่าเริง..แ่ต่เดียวนี้
เขาเปลี่ยนไป..เป็นคนเงียบ..สงสัยคงอิจฉาน้อง..เราก็เลย
ต้องคอยบอก คอยพาเขาทำกิจกรรม คอยกอดเขาเสมอๆ..
บางทีก็น่าสงสารจริงๆแหล่ะ..ความน้อยใจที่มีแต่คนเอาใจ..น้อง..ความรู้สึก
แบบนั้นเราเองก็เคยเป็น..ทุกครั้งที่กอดพี่สาว เราจะพร่ำบอกเขาเสมอว่า..น้อง
ยังเล็กอยู่..ยังช่วยเหลือตัวเองไม่ได้..แต่โชคดีนะ..หลานสาวเป็นเด็กดี..ช่างคิด
และเป็นเด็กฉลาด..เข้าใจอะไรง่ายๆ..
เด็กคือ..ความสดใส..โตเป็นผู้ใหญ่คือความห่วงใย..ท่านว่าจริงไหมคะ ?
ไม่มีความเห็น