วันนี้ไปไกลกว่าที่คิด
ไปเยี่ยมแม่ชี ถามไถ่เรื่องสุขภาพ เอ๊ะ! คุยไปคุยมา ทำท่าว่าจะแนะนำการใช้สายวัดรอบเอว หามวลการเพื่อแม่ชีจะได้สามารถใช้มันดูแลสุขภาพแม่ชีที่สูงวัยกว่าได้อีก หลายสิบคน กลับกลายเป็นว่าตัวเรากลายเป็นศิราณีไปตั้งงแต่เมื่อไหร่ ก็อดขำไม่ได้
ได้สนทนาธรรมกับหลวงพ่อ ได้ธรรมะเรื่องปิดวาจา หลวงพ่อเสนอแนะให้ลองปฏิบิติเข้มสัก 15 วัน
เรียนถามท่านว่าปิดวาจานี่สวดมนต์ได้ไหมเจ้าคะ
ท่านตอบว่าไม่สวดระยะที่ฝึกให้ฟังจิตเท่านั้น
เรียนถามอีกสักข้อว่า เขียนได้ไหมเจ้าคะ
หลวงพ่อบอกเหมือนว่าปิดทวารเปิดแต่ใจเรียนรู้โลกภายในตนเอง
ก็ช่างสงสัยต่อไปอีกว่า..สงสัยว่าจะทำไม่ได้ถึง 15 วัน
ภาระช่วยคนยังมี ขอปฏิบัติเป็นระยะๆแบบสะสมได้ไหมเจ้าคะ
หลวงพ่อตอบว่าก็พอทำได้
แค่นี้เราก็ได้ข้อคิดว่าถ้าเราทำไม่ได้ติดต่อกันคงไม่ต่างกับปลูกไม้ใหม่ลงดิน แล้วรดน้ำพรวนดินใส่ปุ่๋ย1 วัน
หยุดไปสามวัน ต้นไม้ก็ชะงักการเติบโต เรารดน้ำใหม่ต้นไม้ก็สดชื่นขึ้นแต่มิอาจเติบโตได้ตามที่มันควรจะเป็น มันก็คงไม่ต่างกัน
ตอนนี่ยังปลงไม่ตกเพราะพอจะปลงตกก็เกิดความรู้สึกกลัวใจตัวเองว่าจะกลัวอะไรๆที่มองไม่เห็นขึ้นมาเมื่อเราปลีกวิเวกจริงๆ
ช่วยด้วย....ฉันหาคำตอบไม่เจอ
ปิดวาจา ไม่ต้องสวดมนต์ ฟังสภาวะจิต ปิดทวาร เรียนรู้โลกภายในใจของตนเอง…ต้องปฏิบัติเข้มเลยซิคะ