๒๙/๐๙/๒๕๕๖
อนุทิน ๔๗.
“คุยกับคนข้าง ๆ”
เมื่อตอนเช้ามืดวันนี้ ได้คุยกับคนข้าง ๆ ตัว เธอเริ่มว่า “หมามุ่ย หมายถึง หม่ะเหนียง หม่ะเหนียงอี้ปี่?”
ผมตอบพร้อมกับถามว่า “อื่อ...น๊องเข้าไปอ่านในโกทูโนว์เหรอ?”
เธอพยักหน้าแล้วถามว่า “ปี่บ่หันแก้จื่อใบยอหื้อพ่องหล้ะ?...บ้านน๊องเขาห้องใบหมะต๋าเสือ...บ่อใจ่ใบหม่ะขี้เต่า”
ผมก็บอกกับเธอว่า “ระบบของเขาเบาะดี...ปี่ลองเข้าไปแก้แหล้ว...แต่มันเซฟเบาะได้...กะเลยป่อยเลยต๋ามเลย” ผมพูดต่อว่า “คุณเพชรน้ำหนึ่งตี่อยู่ลำปาง บ้านเขาฮ้องว่า ...ยะต๋าเสือ...หน้ะ คล้ายกับบ้านน้องเลย” (น้ำลอก-น้ำอ่าง เขาเรียกใบยอว่า “ใบหมะต๋าเสือ”)
แล้วเธอก็พูดต่อว่า “น๊องได้เข้าไปอ่านเรื่องตี่คนเขาเขียนเกี่ยวกับ ...การเขียนก่อนต๋าย...โตยหนา”
ผมก็เสริมว่า “ปี่กะจะเขียนไว้ก่อนต๋ายเหมือนกั๋น... ในบล็อกหั้นมีอาจ๋ารย์อัญชัญเปิ่นกะว่าไว้...เปิ่นว่า นาน ๆ ไป บันทึกของท่านจะมีคุณค่าทางประวัติศาสตร์ จริง ๆ นะ...อิ้หลอ”
เธอก็พยักหน้ายิ้ม ๆ และก็พูดว่า “ปี่บ่อฝั้งไปร้านเตื่อก่า...ไปเขียนบันทึกโกทูโนว์ไป้”
ผมก็พูดว่า “ตี่อู้นี่...ฮย้อแม่นก่อ?”
เธอถามอีก “ฮย้อ...แปล๋ว่าหยังปี่?”
ผมว่า “เบาะหู้แต้อี้...กะแป๋ว่าอู้ยอกย้อนนั่นหนะนะ” จากนั้นก็เตรียมตัวออกจากบ้านมาเปิดร้านซึ่งวันนี้สายมาก...
ความรู้สึกเรื่องการเขียนก่อนตายนี้...เกิดขึ้นกับผมนานมาแล้ว ...ผมจึงพยายามที่จะเขียนสิ่งที่ตนเองเห็นว่าเกิดประโยชน์กับคนส่วนรวมมากๆ เอาไว้ให้ได้มากที่สุด ก่อนที่จะตาย รวมทั้งประวัติของตนเองเท่าที่จำความได้...จากอดีตถึงปัจจุบันทั้งสีเทาและสีขาวด้วย....
หวังว่า...คงจะยังไม่ตายเสียก่อน...ก่อนที่จะเขียนเรื่องที่ต้องการเขียนได้ทั้งหมด
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม