๓๐/๐๘/๒๕๕๖
อนุทิน ๒๐.
ชวนอู้กำเมือง
ตอนสาย ๆ ของวันที่ ๓๐ สิงหาคม ๒๕๕๖ มีผู้หญิงคนหนึ่งมาถามหาเอกสารเกี่ยวกับใบสำคัญการซื้อขายที่ดินซึ่งผมถ่ายเอกสารแล้วลืมคืนให้กับเขาไป ในวันที่ถ่ายรูปด่วนวันนั้น พอมาถึงจึงถามว่า “อาวหนาน มีเอกสารของน๊องอยู่นี่ผ่องก่อ ตี่ถ่ายฮูปวันนั่นหนะ?”
ผมตอบ “มีกะ ลืมเอาคืนหื้อ เพราะวันนั่นมัวแต่แต่งรูปเพลินไปหน้อยหนึ่ง ขออภัยหลาย ๆ เน้อ”
เธอตอบ “บ่อเป๋นหยั๋งดอก และกะจะหื้ออาวหนานถ่ายฮูปหื้อแหมใหม่โตย ตังโรงเรียนเขาบ่าเอาสองนิ้ว เขาจะเอาหนิ้วเกิ่ง ถ่ายแหมใหม่เนาะ กะว่าจ๊ะใด?” พร้อมกับนำรูปขนาด ๒ นิ้วที่ถ่ายไปก่อนหน้านั้นแล้วนำมาวางบนหลังตู้กระจก
ผมกล่าว “เดียว ขอผ่อในเครื่องก่อนบ่อหู้ข้อมูลเก่ายังมีเหลืออยู่ก่อ หรือว่าลบไปแล้วกะบ่อหู้” ผมดูสักพักก็ไม่พบรูปเธอดังกล่าว จึงกล่าวว่า “อั้นกะเอาฮูปตี่ถ่ายแล้วนี่ มาสแกนเอากะได้ บ่อต้องไปถ่ายแหมใหม่ละ คิดราคาค่าปริ้นเฉพาะกระดาษกะเอาเลาะ ขอหกสิบบาทกะแล้วกั๋นเหนาะ” เธอพยักหน้า ผมก็จัดแจงสแกนรูปเข้าคอมและก็ใช้โปรแกรมโฟโต้สเคปตัดแต่ง และปรับขนาดให้เหลือเท่าขนาด นิ้วครึ่งคือ 3*4 เซ็นติเมตรตามที่เขาต้องการ
จากนั้นก็ปริ้นออกมาทางเครื่องปริ้นท์สีแคนนอน ได้ความสวยงามไม่ต่างจากเดิมเลย เสร็จแล้วก็นำไปตัดได้ทั้งหมด ๖ ภาพ ส่งให้เธอ
เธอรับแล้วก็จับมาพิจารณาแล้วก็กล่าวว่า “อื่อ...เหมือนเก่าเลยเหนาะ ถ้าบ่อได้กำนี่กะคงบ่อเฮียนละก้า”
ผมยิ้มและพูดว่า “เฮียรไปเต๊อะ... ความหู้มันจะมีก่ากับเฮาสักวัน อาจจะจ้าหน้อยหนึ่ง แต่มันหันผลแน่นอน” เธอเอารูปไปสมัครเรียน กศน. ครับ
จากนั้น เธอก็ถาม “ทั่งหมดเต่าใด?”
ผมคิดเงินแล้วตอบ “ทั่งหมด ๗๐ บาท รวมปากก๋า ๒ ด้ามครับ”
เธอก็พูดขอบคุณว่า “ถ้าบ่อได้ร่านหนานนี่ ถ่าจะไปแหมไกล๋(บ้านแสนขัน ๕ กิโลเมตร) ขอบคุณหลาย ๆ เน่อ”
ผมตอบ “บ่อเป๋นหยังดอกครับ กะพยายามตี่จะหื้อมันมีครบทุกอย่างเหมือนกั๋น อาจจะต้องก่อยปรับปรุงไปเรื่อย ๆ แต่ต๋อนนี่กะมีหลายอย่างผ่องเลาะ” และเธอก็สตาร์ทรถเครื่องแบบสายพาน “แซะตื๊นนน”
ผมก็พูดตะเบ็งเสียงไปพร้อมกับเสียงรถว่า “ขอบคุณหลาย ๆ ครับ...” แล้วการสนทนาก็สิ้นสุดลงกลายเป็นอดีตไปในเวลาต่อมา
หมายเหตุ กำเมือง หรือภาษาไทยเหนือ ถ้าต้องการฝึกพูดให้คล้ายคนเมืองควรสังเกตการออกเสียงคำ เช่น
๑. คำลงท้าย “เน่อ+เด้อ = คำที่เราควรออกเสียง ควรให้ก้ำกึ่งกัน ระหว่างสองคำนี้
๒. คำลงท้าย “เลาะ+ละ = คำที่เราควรออกเสียง ควรให้ก้ำกึ่งกัน ระหว่างสองคำนี้
๓. ไม่ใช่คำลงท้าย “บ่อ+บ่า = คำที่เราควรออกเสียง ควรให้ก้ำกึ่งกัน ระหว่างสองคำนี้
ผมมีตัวอย่าง การอธิบายความหมายของคำ ให้ได้ลองฟังสำเนียงกันดูนะครับ สำเนียงอาจแตกต่างจากบ้านผมนิดหน่อย...
ขอบคุณเจ้า
ขอบคุณเจ้าอ้ายหนานตี่ฮื้อความฮู้ดีดีเจ้า
เบาะเป๋นหยังครับ ฮยิ๊นดีขนาดเจ้า