อนุทิน 127904

เมื่อเปลวไฟแห่งความเกรี้ยวกราด............ของบางใคร  ลามเลียใครต่อใครเข้า  สิ่งที่ทำได้คือการเขยิบออกไปคนละก้าว  สองก้าว  หรือ....ออกไปท่องจักรวาลอันกว้างใหญ่ของเรา  ดูท่าจะดีกว่า

....อย่าให้อะดรีนาลีนของเราหลั่งโดยเปล่าประโยชน์กับบางใครที่กำลังทำไฟไหม้ใจตน...เข้าใจว่า....แค่นี้บางใครก็เกิดความทุกข์มากพอแล้ว  หากบางใครเรียกสติกลับมาดับไฟแห่งความเกรี้ยวกราดนี้ได้  บางใครคงระลึกถึงอดีตที่ก่อเหตุไว้กับตัวเองและผู้อื่น  ถึงตอนนั้นเมื่อไร....เชื่อว่าบางใครคงอยู่กับความทุกข์และทิฐิด้วยเช่นกัน

 

เปลวไฟแห่งความเกรี้ยวกราดนี้....น่ากลัว  ขาดสติเมื่อใด  มักทำร้ายความรู้สึกดี ๆ  ความเคารพนับถือ  และมิตรภาพดี ๆ  รวมทั้งบรรยากาศดี ๆ ไปด้วยเช่นกัน

 

ได้ออกไปท่องจักรวาลอันกว้างใหญ่....ได้สักพัก  นั่งมองดูสายฝนสักเดี๋ยว  แล้วเดินย้อนกลับไปดูบางใคร...ที่ดับไฟแห่งความเกรี้ยวกราดได้แล้ว  เห็นใบหน้าแดง ๆ และความขุ่นมัว....ที่ยังปรากฏอยู่  จึงเดินออกมาท่องจักรวาลต่อ.....ตั้งใจว่าจะนั่งมองดูสายฝนอีกสักหน่อย  แล้วค่อยกลับเข้าไป  แต่ยังไม่ถึงอึดใจ....ได้ยินเสียงเรียกจากบางใคร............ คำที่ได้ยินชัดเจนคือ "ขอโทษ"  แต่ฝากไปบอกบางใครอีกคนให้ด้วย เท่านี้ก็พอทำให้ทุกอย่างคลี่คลายไปได้บ้าง

...........................................

หากเราระลึกรู้ทุกลมหายใจของการมีชีวิตอยู่  คุณค่าของสรรพสิ่งรอบ ๆ กาย  รวมไปถึงคนอื่น ๆ ที่มีชีวิตเหมือนเรา  เราจะเข้าใจ "สิ่งสำคัญ"  ของเวลาที่เรามีลมหายใจและชีวิต  เราจะไม่สร้างความทุกข์ใจให้กับคนอื่น  เราจะใช้เวลาให้คุ้มค่าต่อลมหายใจในแต่ละวัน  เพราะระหว่างทางของชีวิต มีสิ่งต่าง ๆ อีกมากมายที่สำคัญรอเราอยู่ 

เมื่อเห็นความน่ากลัวนี้ของบางใคร....เราเองก็ต้องเตือนตน...ว่า  อย่า...เผลอ  อย่า....ทำ  อย่า....ร่วมส่งเสริมเปลวไฟแห่งความเกรี้ยวกราดนี้ด้วย 

ต้อง "หยุด" โดยเริ่มจากที่เราก่อน (แม้มันจะยาก..หากใจนึกอยากเอากระดาษกาวมาพันปากและจับมือบางใครมัดไว้กับโต๊ะก็ตาม)

 

"หยุด"  เพลงนี้แม้จะคนละความหมายแต่ก็ทำให้....ขวัญกลับมาอยู่กับตัว 

 

 

....ขวัญเอ๊ย...ขวัญมา......นะวนิดา ชีวิตนี้อยู่ยากขึ้นทุกวันแล้ว

สงสัยต้องย้ายไปอยู่กาแลคซี่อื่น.... ไม่ไหว ๆ นอนดีกว่า