อนุทิน 12771

ความรักของคนเรานั้น คงอุปมาดั่งนาฬิกาทราย ยามเมื่อด้านหนึ่งถูกเติมเต็ม อีกด้านหนึ่งย่อมพร่องหายไปกับกาลเวลา เมื่อเราพบกัน  การเติมเต็ม เกิดขึ้นพร้อมๆ กับการพร่องหาย  กาลเวลาทำให้เรามีความฝันและความหวัง แต่กาลเวลาก็มักจะกัดกร่อนความฝันและความหวังนั้น