อนุทิน 127354

“..แม่..”

๏ เพ่งมองไปในใต้หล้านภาโพ้น   

ผู้หญิงหนึ่งซึ่งอ่อนโยนโน่นเห็นไหม

ความอ่อนโยนคือธรรมประจำใจ 

หญิงนั้นไซร้คือมารดาผู้การุญ

๏ ท่านเป็นเหมือนเพื่อนสนิทมิตรซื่อสัตย์  

ยามข้องขัดคอยช่วยเหลือและเกื้อหนุน

ยามลูกต่ำย่ำแย่แม่ค้ำจุน 

ยามลูกขุ่นเคืองจิตคิดคลี่คลาย

๏ ลูกผิดหวังยังปลอบใจให้หายโศก 

ลูกมีโชคแม่ก็สุขทุกข์สลาย

ลูกเจ็บป่วยเป็นอยู่ปางจะวางวาย 

ลูกเลวร้ายคล้ายทุกข์หนักผลักชีวา

๏ เมื่อลูกเศร้าแม่ก็เศร้ารุมเร้าจิต 

เมื่อลูกผิดแม่อภัยไม่ถือสา

เมื่อลูกดีแม่มีมุทิตา 

เมื่อลูกยาหลงผิดคิดตักเตือน

๏ จะมีใครไหนเล่าเทียบเท่าแม่ 

รักเราแท้คนอื่นใครไม่มีเหมือน

แม่คือคนสนิทมิตรในเรือน   

ไม่แชเชือนเหินห่างไม่วางใจ

๏ คนเรานี้มีแม่แค่คนเดียว 

เมื่อสิ้นแม่จะแลเหลียวเที่ยวหาไหน

ถึงคนอื่นที่รักเราจะเท่าไร   

จะมาเทียบเปรียบได้ไม่มีเลย

๏ ยามที่แม่ยังอยู่ต้องรู้รัก 

ด้วยรู้จักกตัญญูไม่ดูเฉย

อย่าผลักไสทอดธุระนะลูกเอย 

คนจะเย้ยไยไพลูกไม่ดี

๏ กตัญญูรู้คุณท่านนั้นประเสริฐ 

รีบทำเถิดเดี๋ยวจะสายไปกว่านี้

หากชักช้าคราพลัดพรากจากกันมี 

ฝากวจีนี้ไว้ใคร่ครวญดู ฯ

๒๐.๔๓ น. ๒ ส.ค. ๕๖