อนุทิน 127166
โอ๋-อโณ
เขียนเมื่อขอบันทึกสิ่งที่ประทับใจจากลูกเอาไว้ตรงนี้ด้วย เขาก็คงเล่าให้เราฟังเท่านั้นไม่ได้ไปบอกใครอีก ลูกเล่าว่ากลับจากทำงานค่ำมากแล้ว แต่ตอนกำลังจะเดินเข้าซอยไปหอที่พักอยู่ เห็นคนเข็นรถโดยเปิดประตูจับพวงมาลัยรถไปด้วยดันไปด้วย ก็เลยไปช่วยเขาเข็นข้ามสี่แยกไปถึงอู่ซ่อมรถแถวนั้น ระหว่างที่เข็นอยู่ เพื่อนโทรเข้ามือถือ ถามว่าถึงหอหรือยัง ลูกบอกว่ายังเข็นรถช่วยเขาอยู่ เพื่อนบอกไหนมึงบอกว่าเหนื่อยไง ลูกบอกว่าก็เห็นเขาไม่มีใครช่วย ไม่ได้ทำอะไรก็เลยช่วยเขาเข็น เพื่อนหัวเราะเลย พี่คนที่ได้รับการช่วยเหลือบอกลูกว่า เขาไม่คิดว่าจะมีคนใจดีแบบนี้อยู่อีกเลย ตอนเดินกลับหอมืดๆก็กลัวเหมือนกัน แต่สุขใจดีที่ได้ทำ
ฟังลูกเล่าแล้ว บอกเขาไปว่าดีแล้วที่ลูกทำอย่างนั้น ในวันที่เรายังพอทำอะไรให้คนอื่นได้ก็ทำเถอะ เพราะคนนั้นเขาก็คงได้ช่วยคนอื่นต่อไป หรือเมื่อวันที่เราต้องให้ใครช่วย เราก็คงไม่ลำบาก
ดีใจที่ลูกมองโลก มองสิ่งรอบๆตัวในแบบที่เรามองโดยที่เราไม่ต้องสอนอะไร เขาเลือกที่จะทำงานและใช้ชีวิตแบบที่มีคุณค่าทางจิตใจมากกว่าการชื่นชมยินดีกับสิ่งที่มองเห็นจับต้องได้เท่านั้น ชื่นใจค่ะ ขอเก็บมาฝากไว้ที่นี่ซึ่งเชื่อว่ามีคนที่คิดเหมือนเราด้วย
ความเห็น (4)
ชื่นชมในน้ำใจงามค่ะ
ปลื่มใจด้วยค่ะ
ปลื้มใจกับคุณแม่ด้วยนะคะ..พี่โอ๋
