อนุทิน 126302

ก่อนเที่ยงวันนี้.....กลุ้มใจกับเด็กนักเรียนหญิงม. 5 เพื่อนออกไปนำเสนอโครงงาน..กลับเข้าห้องมา..เงินที่อยู่ในกระเป๋า หายไปคนละ 500 เป็นเงินค่ารถโดยสารรับส่งนักเรียน.กะว่าจะจ่ายตอนเย็นหลังเลิกเรียน...กำลังจะออกไปทานข้าวเที่ยง..ครูประจำวิชาพานักเรียนหญิงผู้เสียหายมาฟ้อง..ได้ฟังเข่าอ่อนเลย..กรำแท้..เด็กห้องนี้..มีแต่ปัญหา..มีคุณครูมาฟ้อง..ไม่เว้นแต่ละวันตลอด..ทั้งหนีเรียน ..ก้าวร้าว..ไม่ส่งงาน..ไม่สนใจเรียน..ตกเกือบทั้งห้อง..โอ้ย...หัวอกคนเป็นครู..ตั้งแต่เปิดเทอมมา 2 เดือน..จำได้ว่า..ความแกร่..มาเยือนมากขึ้น..ทุกๆทีๆกับการบ่นที่ไม่ต้องมีหลักสูตรมาสอนเลยนะนิ..จากคนไม่พูด..กลายเป็นคนต้องพูด..ด้วยสถานการณ์บังคับ..อย่างนี้นี่เอง...

ขณะขับมอไซด์ช้าๆำกำลังคิดว่าจะเอายังไงดี..ก็ผ่านกลุ่มนักเรียนนั่งทานข้าวที่โต๊ะม้าหินอ่อน ใต้ต้นหูกวาง..นักเรียนชายม. 1/1 คนเดิม วิ่งออกมาจากกลุ่มที่กำลังทานข้าวกัน..วิ่งมาใกล้ๆรถที่เราขับมาช้าๆแล้วทักมาว่า.."สวัสดีครับคุณครู" พร้อมยิ้มหวานจ๋อย หน้าตาใสๆ รอยยิ้มหน้าบาน น่ารักบริสุทธิ์ ทำให้เราโค้งหัวให้ ยิ้มหวานตอบ.."สวัสดีค่ะ" เห็นรอยยิ้มเด็กน้อยคนนี้ความเครียดหายเลย..5555+ ...รู้สึกรักเด็กคนนี้จัง..ลูกเต้าเหล่าใครไม่รู้นะ..น่าตาน่ารัก สะอาดสะอ้าน ไหว้ก็สวย..พูดจาก็เพราะ..ท่าทางอารมณ์ดีจัง..ยังจำถ้อยคำหวานๆที่เขาทักเรา..ครั้งแรกเมื่อตอนเปิดเทอมใหม่ๆได้ดี.."คุณครูสวัสดีครับ คุณครูสอนอะไรครับ ชั้นไหนครับ ผมอยากเรียนกับครูครับ" แค่นี้แหล่ะ..คำหวานเเค่นี้..ชื่นใจเหมือนได้น้ำฝนเย็นๆตอนแดดร้อนๆเลยนะ..รู้ไหมคะ..คริๆ..ชื่นใจที่สุ๊ดดดดดดด...ค่ะ..พ่อหนุ่มน้อย...ยิ้มในหน้า..ความเครียดหายอันตธานหายแว๊บบบบ ไปเลย...อิอิ...

[อรอุมา รัตนประเสริฐ]

สู้ต่อไปนะคะ