อนุทิน 126009

                                                             

                        ภัทเทกรัตตสูตร

                                         

                                         อะตีตัง นานวาคะเมยยะ     นัปปะฏิกังเข  อะนาคะตัง

              บุคคลไม่ควรตามคิดถึงอดีตที่ผ่านไปแล้ว    และไม่ควรพะวงถึงอนาคตที่ยังไม่มาถึง

                                            ยะทะตีตัม ปะหีนันตัง      อัปปัตตัญ จะ  อะนาคะตัง

                                      สิ่งที่เป็นอดีตก็ล่วงไปแล้ว      สิ่งเป็นอนาคตก็ยังมาไม่ถึง

                                         ปัจจุปปันนัญ จะ  โย  ธัมมัง         ตัตถะ ตัตถะ วิปัสสะติ

                                           อะสังหิรัง  อะสังกุปปัง        ตัง   วิทธา มะนุพรูหะ เย

                                    ผู้ใดเห็นธรรมอันเกิดขึ้นในปัจจุบันในที่นั้น ๆ อย่างแจ่มแจ้ง

                                   ไม่ง่อนแง่นคลอนแคลน    เขาพึงพอกพูนความดีงามเช่นนั้นไว้

                                         อัชเชวะ  กิจจะมาตัปปัง          โก  ชัญญา มะระณัง  สุเว

                  ความเพียรเป็นกิจที่ต้องทำวันนี้      ใครจะรู้ได้ว่าความตาย (จะเกิดขึ้น) แม้ในวันพรุ่งนี้

                                              นะ หิ  โน  สังคะรันเตนะ    มะหาเสเนนะ  มัจจุนา

                      เพราะการผัดเพี้ยนต่อมัจจุราชซึ่งมีเสนามาก       ย่อมไม่มีสำหรับเราทั้งหลาย

                                              เอวัง  วิหาริมาตาปิง       อะโห  รัตตะมะตันทิตัง

                                             ตัง เว ภัทเทกะรัตโตติ      สัน โต อาจิกขะเต  มุนิ

                                        มุนีผู้สงบ ย่อมกล่าวเรียก       ผู้มีความเพียรอยู่เช่นนั้น

                ไม่เกียจคร้านทั้งกลางวันกลางคืนว่า...ผู้มีชีวิตอยู่แม้เพียงราตรีเดียวก็เจริญ(คุ้มค่า)

                                              ( พระสุตตันตปิฎก มัชฌิมนิกาย  อุปริปัณณาสก์  เล่ม ๓  ภาค ๒ - หน้า ๒๑๐)