อนุทิน 124967
วราภรณ์
เขียนเมื่อหลงกับดักกักไว้ คืนวัน
จิตทุกข์เพราะผูกพัน เหนื่อยล้า
อิสระรู้ทัน ออกจาก กรงนา
ปลดแอกเปิดกรงกล้า ฝ่าพ้นภัยพาล
ธรรมทิพย์
๑๐ มิถุนายน ๒๕๕๖
เขียนให้ลูกศิษย์คนหนึ่งที่ผูกพันกับแม่ที่เสียชีวิตมาสองปีแล้ว
แต่เธอกลับเก็บตัว ขังตัวเอง นอนร้องไห้คิดถึงแม่จนการเรียนตกต่ำ
นี่กระมัง "กับดักขังใจ"
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น