อนุทิน 124851
วราภรณ์
เขียนเมื่อ-
ขณะที่ฉันเดินย่างเท้าจากโรงเรียนเพื่อกลับบ้าน ผ่านการจราจรที่คับคั่ง ผู้คนมากมายที่ไม่รู้ว่าจะไปไหน ?
อดคิดไม่ได้ นี่ฉันเดินทางมาแล้วค่อนชีวิตพร้อมกับแรงปรารถนาที่ไล่ล่าโลกธรรมจนเหนื่อยล้า
สิ่งที่ได้มาล้วนไม่ยั่งยืน สิ่งที่ไขว่คว้าสุดท้ายว่างเปล่า ... - อดถามตัวเองไม่ได้ความสุขที่แท้จริงอยู่ที่ไหนกันหนอ ?
ความเห็น (2)
สวัสดีค่ะคุณธรรมทิพย์...เคยมีความรู้สึกเช่นนั้น...นานมาแล้วค่ะ...และได้บอกกับตัวเองว่า ถ้าไม่ได้...ไม่มี...สิ่งนั้นไม่ใช่ของเรา...และไม่สนใจ...เดินไปข้างหน้าอย่างมั่นใจ ตั้งแต่นั้นมาใจก็เริ่มนิ่ง...ไม่หวั่นไหว...จนถึงทุกวันนี้ความคิดนี้ยังเป็นกำลังใจให้ตนเองเสมอค่ะ...ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ
สวัสดีค่ะ ดร.พจนา
ขอบพระคุณสำหรับกำลังใจและคำแนะนำดี ๆ ที่มีให้ "หากทำใจให้ว่างเรียนรู้การปล่อยวาง
ความทุกข์จักการยึดมั่นจะเกิดได้อย่างไร ?" จริงแท้ค่ะ