อนุทิน 124724

คนเราถ้าว่าปฏิบัติมันคิดหนักนะ เราปฏิบัติธรรมจะรวยได้อย่างไร…?

ปฏิบัติธรรมนั่นแหละรวย ขายของถูกนั่นแหละรวย เพราะคนรวยเครดิตก็ดี  ลูกหลานเกิดมาก็ดี ลูกหลานเขาเอาตัวอย่างว่าพ่อ แม่ ปู่ ย่า ตา ยาย เขาปฏิบัติถูกอย่างนั้น ปฏิบัติดีอย่างนั้น มันดีมาก ดีต่อตนเอง ต่อกงสี ต่อประเทศชาติ

มนุษย์เราทุกคนนับถือคนดี...

พระพุทธเจ้าท่านตรัสรู้มาดีมาก เกิดประโยชน์ต่อชาวโลกดีมาก พระอรหันต์เกิดมา  หนึ่งองค์ดีมากมีประโยชน์มาก พ่อแม่เราก็เป็นคนดีมีประโยชน์มาก เราอย่าได้ไปกลัวเลย  อย่าวิตกเลย ว่าทำดีแล้วจะเป็นคนเสียเปรียบ “คิดเหมือนเด็กมันไม่อยากเรียนหนังสือ  เด็กมันห่วงกิน ห่วงเล่น มันคิดอย่างเด็ก ๆ”

พระพุทธเจ้าท่านให้เราทุก ๆ คนปรับปรุงตัวเองใหม่ แก้ไขตัวเองใหม่ ผิดแล้วแล้วไป  “ผิดเป็นครู รู้เป็นอาจารย์” ขนาดผิดแล้วยังไม่จำนะ...!

เราอย่าไปเชื่อใจตนเอง ถ้าเชื่อใจตนเองเขาเรียกว่า “ตั้งอยู่ในความประมาท” ให้เราเอาศีล เอาธรรมเป็นที่ตั้ง กระตือรือร้นในการทำความดี

เราอย่าไปมองคนนั้นคนนี้ทุกทิศทุกทางว่าไม่ปฏิบัติ เราอย่าไปมอง มนุษย์สายพันธุ์  ขี้เกียจมีเยอะ สายพันธุ์ที่ตกต่ำในอบายมุขมีเยอะ อย่าไปสนใจ อย่าไปง่อนแง่นคลอนแคลน

ตนเป็นที่พึ่งของตน... พึ่งตนเอง พึ่งปฏิปทา เมื่อพ่อแม่ยากจน วงศ์ตระกูลยากจน ประเทศชาติยากจน เราต้องมาแก้ไขตนเองให้ดี เราอย่าไปทำอย่างเขาเดี๋ยวเราจะยากจน

เราต้องพัฒนาสายพันธุ์ให้มันยิ่ง ๆ ขึ้นไป อย่าไปประมาท อย่าไปคิดว่าตัวเองจบ  ปริญญาตรี โท เอก “มันไปยกไหล่ขวายกไหล่ซ้ายอยู่นั่น...!”

ความรู้ต่าง ๆ มันเป็นแผนที่ เป็นทฤษฎี...

ให้เราเอาความรู้ความสามารถที่เรียนมามาประพฤติปฏิบัติ แล้วมาเพิ่มคุณธรรมเข้าไปอีก  คือการไม่เห็นแก่ตัว “ความเห็นแก่ตัวมีปัญหาเยอะ...”