อนุทิน 124719

ดูเกมฟุตบอลแล้วย้อนคิด...

ผมไม่ใช่แฟนบอลตัวจริง เพราะจะเลือกดูเฉพาะแมทช์สำคัญๆ ที่คู่แข่งขันเป็นชาติมหาอำนาจลูกหนัง หรือเป็นคู่สโมสรฟุตบอลที่มีแฟนคลับทั้งโลก.. การดูฟุตบอลของผมก็ดูจะขวางโลกอยู่เหมือนกันคือ ไม่เคยสนใจว่าฝ่ายใดจะชนะ เพราะผมตั้งใจดูลีลา ชั้นเชิง ไหวพริบ ความสามารถเฉพาะตัวของนักฟุตบอลแต่ละคน  หรือไม่ก็ดูเทคนิคการวางแผนของโค้ช  หรือชื่นชมในทีมเวิร์คของทีม...เป็นอย่างนี้จริงๆ

แต่ถ้าเปรียบลูกฟุตบอลเป็น "ความสุข" และนักฟุตบอลในสนามทุกคนคือ "สังคมจำลอง"  ก็ดูเหมือนว่า ทุกคนกำลังวิ่งไล่ความสุขไปตลอดเกมแข่งขัน  เพื่อมุ่งชัยชนะจากการยิงประตูให้ได้มากกว่าฝ่ายตรงกันข้าม  ความเหนือชั้นของนักฟุตบอลวัดกันที่การครองลูกบอลอยู่กับเท้าให้ได้นานที่สุด ต้องมีเทคนิคการหลบหลีกฝ่ายตรงกันข้ามมิให้แย่งลูก ได้ โดยถูกกดดันให้ส่งบอลออกให้เพื่อนร่วมทีม หรือใช้ความคล่องตัวหลบหลีกพาลูกบอลเข้าไปยิงประตู  เป็นอย่างนี้ไปตลอดเกมการแข่งขัน 

เกมกีฬาช่างละม้ายกับชีวิตผู้คนในสังคมยุคใหม่ ที่ต้องดิ้นรน แก่งแย่ง แข่งขัน เพื่อให้ได้มาซึ่งกิน กาม เกียรติ หรือความสุขที่ตนเองปรารถนา เมื่อถึงจุดที่ต้องการก็ไม่เคยพอ ภูมิใจที่จะอยู่อย่างผู้ชนะ ไม่เคยอดทนที่จะให้อภัย หรือปล่อยวางในสิ่งที่เป็นไปได้ยาก   มิน่า...ทุกวันนี้ ผู้คนจึงพร้อมที่จะสุขและพร้อมที่จะเครียด บางครั้งสะสมความสุขเพลินจนลืมดูแลตนเอง  จนมีโรคแปลกๆ มาคอยคร่าชีวิต แต่พอถึงวันนั้นจริงๆ ก็ไม่เคยเห็นมีใครนำอะไรติดตัวไปได้แม้แต่สักชิ้นเดียว...