อนุทิน 124187
ทิมดาบ
เขียนเมื่อช่วงระยะเวลาตั้งแต่ต้นเดือนนี้...เดินทางมาจนถึงวันนี้...
ร่างกายและจิตใจของผม...เหมือนลูกก้อนที่ถูกโยนไปโยนมา...
ถูกโยนด้วยแรงโน้มถ่วงของโลก...ผู้อื่น...และตนเอง
ลูกกลมๆ ที่เหมือนลูกตระกร้อ...ในวงผู้คนมากมายในวง...ตระกร้อลอดห่วง...
คนเตะพยายามควบคุมลูกกลมๆ เข้าห่วง...แต่จะเข้าห่วงได้อย่างไร?
เพราะแม้แต่ลูกกลมๆ...ยังไม่สามารถควบคุมตนเองได้
เช้านี้...ได้เข้ามาอ่านบันทึกของอาจารย์กะปุ๋ม...มีข้อความที่เตือนใจ...
"...เพราะโลกไม่เคยหมดเรื่อง แต่ธรรมทำให้เรามองเรื่องให้จบได้..." (อาจารย์กะปุ๋ม)
"...จิตใจที่สงบคงช่วยให้ร่างกายเราใช้พลังงานน้อยลง การ healing ร่างกายที่ป่วยก็จะได้หายไวขึ้นนะคะ..." (อาจารย์จัน)
ผมคงลืมอะไรบางอย่างไปจริงๆ...เยียวยาตนเองด้วยตนเอง
ณ นาทีนี้รู้สึกดี...แม้จะมีเรื่องราวมากมาย...ดาหน้าเข้ามา...
ความเห็น (4)
เป็นกำลังใจให้ค่ะ น้องชาย ;)
ช่วงนี้ ดูเหมือนทุกคนร้อนกายร้อนใจ ดิฉันเองก็ทำใจมากๆ กับหลายๆ เรื่องที่เบียดเข้ามา มองเผินๆ ก็ดูอะไรๆ ช่างง่ายดาย แต่จริงๆ แล้ว เราก็ต้องข่มใจมากมายค่ะ บางเรื่องก็ว๊ากไปเลย เพราะดิฉันมีนิสัยเสียที่ไม่ค่อยอดทน(รู้ตัว) คุณหมอก็ค่อยๆ คิดนะคะ แล้วมันก็จะผ่านไปตามลมหายใจของเรา
"ลูกตะกร้อ" มี "รู"
ให้เรื่องราวผ่าน "รู" เหล่านั้นไป
"หัวใจ" จะได้ไม่ไหวติง ;)...
เชื่อไหมคะว่า... เรื่องราวดีดีของคุณทิมดาบ มักเยียวยาใจได้เสมอ
...