อนุทิน 124037

18 พฤษภาคม 2556

วันนี้คนเป็นครูก็อด...อมยิ้มให้กับตัวเองไม่ได้  เพราะแม้มันจะเป็นเรื่องจิ๋วๆ ในชีวิตของคนเป็นครูสำหรับครูคนอื่น  แต่มันก็สร้างพลังให้คนเป็นครูอย่างครูแอนได้อย่างอัศจรรย์เลยทีเดียว

แม้ว่าวันนี้จะเป็นวันหยุด  แต่ครูแอนก็แอบแวะไปโรงเรียนในช่วงบ่าย  เพื่อไปดูเด็กน้อย ม.1 และ ม.4 เข้าร่วมกิจกรรมกับรุ่นพี่คณะกรรมการนักเรียนในโครงการสร้างความสัมพันธ์ฉันน้องพี่

ครูแอนไม่ได้เข้าไปร่วมแจมในกิจกรรมแต่อย่างใด  แต่แอบดูอยู่ห่างๆ หน้าร้านสหกรณ์โรงเรียนของครูป้าจิน

ระหว่างที่นั่งคุยอยู่กับครูป้าจินอยู่นั้น เจ้าก็อต หนุ่มน้อยวัย 16 ลูกศิษย์เก่าของครูแอนผู้ซึ่งเพิ่งจบ ม.3 ไปหมาดๆ ก้อตรงรี่เข้ามาสวัสดีครูทั้งสอง  และนั่งคุยกับครูแอน (เจ๊จอมเฮี๊ยบ....ที่เจ้าตัวบอกเช่นนั้น  อิอิอิ) เป็นพักใหญ่  และตอนนี้ก็อตก็เข้าเรียนสายอาชีพในวิทยาลัยเทคนิคในตัวเมืองหาดใหญ่  และวันนี้ก็อตก็กลับมาเยี่ยมโรงเรียนและเพื่อนๆ เมื่อได้ยินข่าวการรวมตัวของเพื่อนๆ เค้าที่เข้า ม. 4 และมาร่วมทำกิจกรรมกับรุ่นพี่คณะกรรมการฯ ในวันนี้  ว่าไปแล้วก็อตเค้าก็เคยเป็นเพื่อนกับหลานชายคนเล้กของครูแอนขณะที่เค้าสองคนอยู่ในโรงเรียนประถมฯ ด้วยกัน

เรานั่งคุยกันหลายเรื่อง.....โดยก็อตกับครุแอนนั่งที่ม้านั่งยาวหน้าสหกรณ์  และมีครูป้าจินนั่งตรงเคาเตอร์ขายของในร้าน ที่ห่างกันเพียงแค่กำแพงอิฐหน้าต่างคั่นกลาง  เราจึงนั่งคุยกันสามคน  แต่บทสนทนาส่วนใหญ่มักจะอยู่ที่ครูแอนและเจ้าก็อต

บางเรื่อง..........

"ครู  น้อง ม.3 น้องแนนคนนั้น...นั๊นครู (พลางชี้ไปที่เด็กผู้หญิงชั้น ม 3/1 คนที่นั่งอยู่ใต้ถุนอาคารเรียนซึ่งไม่ไกลกับห้องสหกรณ์มากนัก) ถามผมล่ะครับว่า  ตอนที่ผมเรียนกับครูนั้นยากมั๊ย"

"อ้าว....เหรอ....แล้วผมตอบน้องเค้าไปไงล่ะ"

"ผมก็บอกว่ายากนะ  ตอนที่เรียนนั๊น  แต่พอตอนที่ต้องไปทำข้อสอบโอเน็ตนั้นจะทำได้  เพราะเจอไปจากของที่ครูแอนสอนแล้วเพ"

โอ....นี่ก็อตแกคิดแบบนี้เองเหรอเนี่ย  นี่เป็นอีกมุมความคิดหนึ่งในนักเรียนห้องที่ครูแอนเคยสอนมา  เพิ่งทราบความคิดเจ้าก็อตก็ตอนนี้เอง  ตอนที่เค้าจบจากเราไปเรียนต่อที่อื่นแล้ว

คุยกันไปพักใหญ่อีกหลากหลายเรื่องราว.....

เมื่อท้ายสุดก่อนที่บทสนทนาจะจบลงด้วยเสียงโทรศัพท์มือถือของก็อตที่ดังขึ้น  และก็อตก็ขอคุยโทรศัพท์กับเพื่อน  และเมื่อเสร็จสิ้นการคุยโทรศัพท์แล้ว  ก้อตหันมาบอกครูแอนว่า....

"ครูครับ  ผมกลับก่อนนะครับ  เพื่อนโทรมาตามแล้ว"

"อืม ตั้งใจเรียนนะก็อต  ไปอยู่ในเมืองน่ะ  เราไปเรียนนะ  ไปหาความรู้  ไม่ใช่ไปทำเรื่องแย่ๆ นะ  อย่าไปเล่นเรื่องยาและอย่าไปมีปัญหากับใครๆ นะ  อยู่ให้เป็นนะลูกนะ   อ้อ....แล้วอย่าลืมกลับมารายงานเกรดผมด้วยล่ะ  ตั้งใจเรียนเน่าะ"

"ครูครับ ผมขอกอดครูทีน่ะครับ  เมื่อวันปัจฉิมฯ ผมยังไม่ทันได้กอดครูเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ เลย  วันนั้น  ผมหันมาอีกที  ครูหายไปจากหอประชุมแล้ว นะครับครูครับ....(ว่าพลางก็อตก็กอดครูตัวเล็กกว่าแน่นไปแล้ว)....." 

"หือ...."  มีเสียงหัวเราะขำๆ เล็ดลอดออกมาจากครูป้าจินที่อยู่ในร้าน  เมื่อมองเห็นภาพนั้นได้ถนัดกว่าใครๆ  แม้กระทั่งเจ้าตัวต้นเรื่องและครูแอนเอง

ครูเองก็ไม่มีอะไรมากมาย......อายุที่เยอะขึ้นทำให้ครูกล้าที่จะแจกกอดให้กับลูกศิษย์มากขึ้น  หากเป็นก่อนนี้ที่เพิ่งเริ่มบรรจุที่โรงเรียนแรกนั่น  มิมีนักเรียนชายคนใดได้รับการแจกกอดจากครู  ยกเว้นเสียแต่นักเรียนผู้หญิง  นั่นอาจเป็นเพราะอายุที่ห่างกันไม่มากระหว่างครูกับลูกศิษย์ในสมัยนั้น  หากแต่ในตอนนี้ครูกล้าแจกกอดให้ลูกศิษย์มากขึ้นทั้งหญิงและชาย  อาจเป็นเพราะวัยที่ห่างกันมาก  ซึ่งเด็กๆ อาจจะเป็นรุ่นลูกรุ่นหลานของครูไปแล้ว

อีกอย่าง....อาจจะเพราะยังจำคำพูดที่พ่อครูบาสุทธินันท์  เคยบอกครูแอนเมื่อครั้งที่เราพบกันนานแล้วบอกครูแอนว่ากอดเค้าเถอะลูก  ลูกศิษย์น่ะ  บางคนเค้าอยากจะได้รับการกอดเพราะเค้าอาจจะไม่เคยมีพ่อหรือแม่ที่จะกอดเค้า บางคนมีพ่อแม่  แต่พ่อแม่ไม่เคยกอดเค้าเลยก็มี  เราเป็นครูก็เป็นเหมือนพ่อเหมือนแม่เค้า  ไม่เสียหลายหรอกลูก...ให้ความรักความอบอุ่นเค้าได้จากการกอดนะลูกนะ 

และเมื่อวันปัจฉิมฯ ของโรงเรียนเมื่อเดือนมีนาคมที่ผ่านมา  เด็กผู้ชายม. 3 จอมป่วนหลายรายเข้ามากราบที่ตักครูแอน และมีคนแรกที่ขอกอดจากครูแอนคือเจ้าอ๊อฟ  และนั่นเป็นเหตุให้ครูแอนต้องแจกกอดให้เด็กๆ อีกหลายรายในวันนั้นเอง  จนเป็นเหตุให้เพื่อนเจ้าอ๊อฟแอบแชะภาพส่งมาทางเฟสให้ครูแอนเมื่อกิจกรรมปัจฉิมนิเทศเสร็จสิ้นลง 

และวันนี้...เจ้าก็อต......ก็เลยขอเหมือนเพื่อนๆ เค้าบ้าง....