อนุทิน 123842

ครั้งหนึ่งในชีวิตที่ไม่เคยรู้สึกกดดันอะไรขนาดนี้เลย แม้จะเดินเพียงก้าวก็ยังยากจนแทบน้ำตาจะไหล....เขาไม่เห็นเราแม้ในสายตาเพียงครึ่งเสียวนี่หรือความเท่าเทียมที่มีในสังคมมุนษย์ นี่หรือความยุติธรรมที่พาลพบแม้ในจิตใจอยากจบ  ก็ทำไม่ได้เราแค่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันรักในงานที่ฉันทำแต่สังคมนี่มีแต่ความอิจฉาริษยา เอารัดเอาเปรียบกัน.....................ฉันให้อภัย