อนุทิน 123348

น้อย น้ำพอง

30เมษายน..ตลอด30วันที่หวังและรอ(ฝน)..และแล้วก็มีเพียงสายลมและท้องฟ้าอันเวิ้งว้างในทุกๆครั้งที่ตั้งใจมอง..

ฟ้าก็ช่างฟ้าแล้วแต่ฟ้า..คนเกิดมาแล้วก็ต้องสู้และอดทน(ให้ได้)ต้นไม้ตั้งแต่เกิดจนถึงตายยังไม่เคยบ่นหรือเดินหนีไปไหนร้อนหนาวฝนก็ยืนทน..เราเป็นคนแท้ๆ...

เมื่อจิตใจเริ่มปรับสภาพเติมพลังให้หัวใจตัวเองได้แล้ว..

วันนี้ได้เวลาดีๆ(เวลาของความตั้งใจ)บรรทุกต้นไม้ใส่พาหนะคู่ใจนำไปปลูกถวายหลวงปู่ที่วัดป่าสว่างพร(ระยะทางจากบ้านประมาณ20กม.)

10โมงเช้าต้นไม้ไปถึงวัดมีพลังงานหนุ่มๆช่วยยกขนต้นไม้ลงจากรถมาที่แปลงปลูก..แต่พอเริ่มขุดหลุมปลูกหายจ้อยไม่เห็นซักราย(ดินแข็งมากขุดไปแช่น้ำในหลุมไปพลาง3-4รอบกว่าจะได้ที่)

..ไม่เป็นไรตั้งใจทำโดยไม่อยากรบกวนใครอยู่แล้ว ฉะนั้นก็เลยจัดการลุยเดี่ยวม้วนเดียวจบ(ข้าวเช้าไม่ได้ทานมันกลับอิ่มเอมกลางแดดร้อนๆ)

แม้เหงื่อไหลตั้งแต่หัวจดเท้า(ปลายจมูก)หยดลงธรณีกับสิ่งที่ตั้งใจทำ..แม้อาการกล้ามเนื้อแขนอักเสบจะถามหาแต่ก็คุ้มค่ากับสิ่งที่ได้มาคือหัวใจที่เบาทุเลากับภาวะแล้งแห้งเหี่ยวภายในสวนของตัวเอง..

...วางลงไว้กับแม่พระธรณี(อภัยทาน)...