อนุทิน 123287

ครูเล็กบ้านโป่ง บ.สายทอง

ความสูญเสีย...ที่เสียความรู้สึก...

จากเหตุการณ์ที่ฝนกระหน่ำอย่างหนักช่วงบ่ายเมื่อวาน (๒๗ เม.ย.๕๖) เป็นครั้งที่ฝนตกหนักที่สุดเท่าที่เคยเจอ เมื่อวานที่บ้านก็ได้รับผลกระทบคือ กระเบื้องของตัวบ้านแตกไป ๒ แผ่น และ หลังคาโรงรถเปิด ความรู้สึกในตอนนั้นเหมือนหลังคาโรงรถจะลอยไปกับแรงลมทั้งหลัง ทั้งต้นมะม่วงข้างบ้านก็เหมือนจะต้านแรงลมไม่ไหว และที่สำคัญขณะนั้นที่บ้านก็มีช่างมาปูพื้นกระเบื้องนอกบ้านเหมือนกัน แต่ก็ต้องรีบเก็บของกันแทบไม่ทัน เพราะทั้งฝนทั้งลมแรงเหลือเกิน และเสียหายเพราะปูนไม่แห้ง

พอตอนเช้าก็ได้ทราบข่าวในหมู่บ้านได้รับผลกระทบทุกหลังคา บางบ้านต้นมะขามเทศล้มทับบ้าน และบ้านที่เพิ่งย้ายมาใหม่ หลังคาหายไปครึ่งหลัง บ่อปลาแถวบ้านรั้วที่ล้อมพังไปตามลม ทำไมถึงได้รุนแรงขนาดนี้

เคยดูแต่ในข่าว ก็เห็นใจเขา แต่พอมาเจอด้วยตนเองก็น่ากลัวเหมือนกัน แต่ก็ยังได้รับผลน้อยกว่าบ้านอื่น ๆ

หลังจากตอนเช้าไปร่วมงานบวชลูกชายท่านผู้บริหารที่เคารพนับถือ ก็แวะเข้าโรงเรียน เพราะนึกขึ้นได้ว่า เราได้ขนของออกมานอกห้องเพราะโรงเรียนของเราเพิ่งมีงบโรงเรียนดีศรีตำบล จึงปูกระเบื้องใหม่ทุกอาคาร และทาสีอาคารใหม่ และจะเข้าไปจัดห้องและตกแต่งห้องหลังจากทาสีเสร็จ

พี่น้องค่ะ เห็นแล้วเศร้าใจ....เหลือเกิน เพราะเราไม่รู้ลมฟ้าอากาศว่า จะเกิดฝนตกหนักขนาดนั้น เพราทั้งวันทั้งร้อน และแดดร้อนเปรี้ยงซะขนาดนั้น สำคัญลมแรงมากเท่าที่เคยเจอ ทุกอย่างเปียกหมด ก็พยายามดูว่าอะไรที่เราพอจะเก็บเอาไปตากแดดแล้วใช้ได้อีก ที่เศร้าใจคือ " ผลงานวิชาการ" ที่เราใส่ตู้กระจกไว้อย่างดี หวงนักหวงหนา เพราะกว่าจะผ่าน ต้องผ่านด้วยน้ำตา (จริง ๆ ) และเป็นสิ่งที่ภาคภูมิใจอย่างยิ่ง แต่ที่เห็นคือ ช่างได้ย้ายของออกจากห้องตอนปูพื้นออกมากองนอกห้อง เพราะเขาไม่รู้ว่าสำคัญกับเราขนาดไหน ไม่ได้โทษใคร แต่เสียดายที่ผลงานชุ่มไปด้วยน้ำ ตากก็คงไม่ได้ ถึงเราจะพริ้นท์ใหม่ เข้าเล่มใหม่ก็ได้ แต่สิ่งที่เสียคือความรู้สึก มันคือความยากลำบากกว่าจะผ่านได้ แต่ทำให้เรารู้ว่าบางครั้งการคิดวางแผนที่จะทำอะไร มันก็อาจไม่เป็นไปตามที่เราคิด อย่างเหตุการณ์นี้ อีกเพียง ๑ วัน ช่างบอกว่าสามารถเข้าไปจัดห้องได้ แต่ไม่ทันแล้ว เปียกไปหมดแล้ว ได้แต่มองทั้งผลงานทางวิชาการ และผลงานของเด็ก ๆ ที่เก็บไว้ด้วยความเสียดาย ทำให้รู้ว่า "สิ่งที่สำคัญสำหรับเรา อาจจะดูไร้ค่าในสายตาคนอื่น ....เสียความรู้สึกจริง ๆ .... "