อนุทิน 123265

...ใจหนอใจ...ต้องแคร์ความรู้สึกกัน...

           บอกตัวเอง...ว่าจะต้อง..ใจเข้มแข็ง

แต่วันนี้..ใจอ่อนแรง...แทบทนไม่ไหว

เกิดอะไร..ขึ้นนะ...กับหัวใจ

ถึงมิได้..เข้มแข็ง..ดั่งเคยเป็น

         อาจเป็นเพราะ...การทำงาน..ที่ต้องข่มจิต

ด้วยเพราะคิด...ผลทำงาน..ที่ต่างสาร

คนหนึ่งหวัง...ให้งานเสร็จ..ก่อนวันการ

แต่อีกคน...ไม่สำคัญ...คิดเที่ยวไป

        นี่แหละหนา...การทำงาน..ที่ต่างขั้ว

ใจหมองมัว..ด้วยจิต..ผิดวิสัย

เบื่อแสนเบื่อ..แต่หน้าที่..ต้องจำใจ

ทนทำกัน...เพื่อให้ทัน..วันส่งงาน...

        วันนี้ขอไปตามอารมณ์....ยามฝนตกหนักอย่างนี้   จึงนั่งแต่งกลอนที่อาจจะไม่สัมผัสสักเท่าไร..เพราะใจว้าวุ่นกับงานที่ยังไม่เสร็จสักที  นี่แหละการทำงานถ้าไม่ร่วมใจกัน   งานนั้นก็เสร็จได้    แต่ใช้ระยะเวลานาน  จึงอยากให้คิดถึงความรู้สึกเพื่อนร่วมงาน  อย่าเอาแต่เรื่องส่วนตัวมาก่อนงานส่วนรวม...เหนื่อยจัง..ใจหนอใจ...   

[วิเชียร ทองน้อย]

การทนทำ  งานการ  มักไม่รุ่ง
ทำตัวยุ่ง  พ้นผ่าน งานไม่ไหว
ต่อให้เบื่อ  แสนเบื่อ  หรือจำใจ
สุดท้ายนั้น  งานเรา  เราต้องทำ

ใจเรานั้น  สำคัญ  งานสำเร็จ
ใจเราเข็ด  เกี่ยงงอน  อายใครเขา
อย่าหมองเศร้า  ทำเถอะ  ถึงหนักเบา
คนอื่นเขา  งอนเกี่ยง  (เรา)ต้องรู้ข่มใจ