อนุทิน 122285
วราภรณ์
เขียนเมื่อ- วันนี้มีประชุมครูทั้งโรงเรียน ผอ.พูดถึง "ไอ้ขาว" สุนัขคู่โรงเรียนบอกว่า "..มันไม่เห่าผม มันจำผมได้ดี เวลาผมเดินไปดูความเรียบร้อยตอนกลางคืนเห็นครูอยู่ในห้องผมก็ไป ผมไปดูว่าลืมปิดไฟหรือเปล่า..."
- ฉันนึกขำในใจ "จริง ๆ แล้ว ไอ้ขาว สุนัขแก่มันเลิกเห่ามานานแล้ว ไม่ว่าจะเป็นครู นักเรียน คนแปลกหน้าเพราะไอ้ขาวมันหมดเขี้ยวเล็บ และมันค้นพบความจริงบางอย่างในชีวิต มันสงบเสงี่ยมและคงปลงสังขารมันมากกว่า ฮา ฮา.."
- คิดถึงนิทานสุนัขสามตัวในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ตัวแรกเป็นสุนัขวัยหนุ่มมันเห่าไปทั่ว ไล่เห่าไล่ักัดเพื่อแสดงให้เห็นว่ามันเก่งและมันแน่ ตัวที่สองวัยกลางหนุ่มกลางแก่ เห่าบ้างกัดบ้างพอเป็นพิธี ตัวที่สามสุนัขแก่ เลิกเห่า เลิกกัดผู้คนพร้อมกับมองสุนัขทั้งสองตัวด้วยความสมเพช "ข้าก็เคยเป็นมาแล้ว"
- ถึงวันนี้ฉันเฝ้ามองครูหนุ่มสาวบางคนด้วยความรู้สงสาร "เมื่อก่อนฉันก็เคยเป็นเช่นนั้นเหมือนกัน"
ธรรมทิพย์
ความเห็น (3)
การมองโลกของครู ลึกซึ้งจังเลยนะครับ
ขอชื่นชม และเป็นกำลังใจในอาชีพของครู นะครับ
คม ชัด ลึกมากค่ะ
ขอบพระคุณดอกไม้กำลังใจจากทุกท่านค่ะ
ขอบพระคุณ คุณแสงแห่งความดี และคุณนกทะเลที่แวะมาให้กำลังใจค่ะ