อนุทิน 122123

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

ครั้งแรกและครั้งสุดท้าย..นานมาแล้ว...รู้สึกแปลกๆ ทั้งที่สิ่งที่คิดนั้นมันไม่ใช่ตัวเรา ไม่ใช่เป้าหมายที่แท้จริงของเรา คือ รู้สึกท้อ ที่คนอ่านน้อย พี่เพื่อนน้องในโกทูน้อยมาทักทายน้อย เมื่อเทียบกับคนที่เรารู้จัก แต่เมื่อหันกลับมามองตนที่ต้องการฝึกฝนทักษะ และต้องการบันทึกเรื่องราวเป็นตำนานชีวิต..เวทีนี้มีค่าและบริสุทธิ์ยิ่งนัก ที่ไม่ควรหนีจากหรือคิดมากไร้สาระ ปรับเปลี่ยนมาดูแลคนรอบข้างและอ่านความรู้สึกของผู้อื่นบ้าง อย่างสุขุมรอบคอบและนอบน้อมยิ่งขึ้น..คิดได้เช่นนี้ มีความสุขจัง

ความเห็น (5)

ป.

เขียนเมื่อ 24 มีนาคม 2013 08:55 น. ()

อาจารย์คะ ระยะนี้มีสมาชิกในชุมชนหลายท่านที่รู้สึกคล้ายอาจารย์
และชื่นชมในข้อสรุป
'เปลี่ยนมาดูแลคนรอบข้างและอ่านความรู้สึกของผู้อื่นบ้าง อย่างสุขุมรอบคอบและนอบน้อมยิ่งขึ้น'
..
เสาร์ อาทิตย์นี้ จึงใช้เวลามากขึ้น ไปอ่าน ให้ดอกไม้ ในบทความที่น่าสนใจของกัลยาณมิตร
ไปๆ มาๆ รู้สึกเป็นสุข ทั้งผู้ให้และผู้รับ มากกว่าเราตั้งรับตอบในบทความของเราเองเสียอีกนะคะ