อนุทิน 122094

คำพูดของเราต้องให้มันมีแต่คุณ จะไม่เอาของไม่ดี ของเน่าของเสีย หรือว่าเอาลูกระเบิดออกจากคำพูดของเรา จะพยายามพัฒนาคำพูด แต่ก่อนน่ะเรามันถือว่าเป็นโรคประสาท มันอยากพูดอะไรก็พูดไปเลย ไม่มีสติ ไม่มีสมาธิ ไม่มีปัญญา พูดจนเคยชิน  คนอื่นเค้าแย่แล้ว เค้ารับไม่ได้ แต่ตัวเองก็ว่าตัวเองปกติ ว่าตัวเองพูดออกจากจิตจากใจ  เราจะไปถืออย่างนั้นไม่ได้เพราะใจของเราไม่ใช่ใจของพระพุทธเจ้า ไม่ใช่ใจพระอรหันต์  ใจเรามันยังมันเป็นใจอันตรายอยู่ ใจที่จะต้องพัฒนาขัดเกลา

คำพูดนี้สำคัญมาก คนเราน่ะถ้าเราพูดดี พูดมีศีลมีธรรมทุกคนรักเรา อยากเป็นเพื่อนกับเรา เพราะทุกคนต้องการที่พึ่ง ต้องการเพื่อน

ผู้ที่มาปฏิบัติธรรมทั้งหลายทุก ๆ คน พระพุทธเจ้าท่านตรัสว่าต้องพากันปรับปรุงคำพูดของตัวเอง อย่าไปอายอย่าไปกระดากที่ฝึกพูดดี ๆ ทั้งน้ำเสียงทั้งกิริยามารยาท ให้ตั้งเจตนาที่จะฝึกตนนะ เพราะการพูดนี้สำคัญมาก แม้แต่เราจะพูดดี พูดเพราะ พูดสุภาพ พระพุทธเจ้าท่านก็ไม่ให้เราพูดมากเกิน ถ้าเราพูดมากเกินเห็นหน้าใครก็มีแต่จะพูด ใครเค้าจะอยากมา  เป็นเพื่อนกับเรา เพราะเค้าเจอหน้าเราเค้าไม่ได้พูด มีแต่เราเป็นคนอื่น เราต้องสงบสติ  สงบอารมณ์ รู้จักฟังคนอื่น ให้คนอื่นเค้าได้พูดบ้าง ให้เค้าได้มีความสุขในการพูดบ้าง

บางคนก็น่าสงสารนะ เกิดมาก็เป็นคนเก่งคนฉลาดแต่เสียเพราะเป็นคนปากระเบิด  พูดขวานผ่าซากตรงไปตรงมา “คำพูดชอบเป็นฟ้าผ่าตอนกลางวันที่แดด ๆ นะ...”