อนุทิน 121927

คนเราน่ะเป็นคนฉลาดมากมันก็ทุกข์มาก ถึงจะคิดได้ดีได้เก่ง หาได้ทรัพยากรได้มากกว่าเค้าแต่มันก็ต้องทุกข์เพราะว่าใจมันไม่สงบ ใจมันไม่หยุด ใจมันไม่เย็น

เราได้ความสุขเท่านี้ เราได้ความดับทุกข์นี้เราอย่าคิดว่าเราพอนะ พระก็ไม่อยากไหว้ สวดมนต์ก็ไม่อยากสวดมนต์ ลงศาลาก็ไม่อยากลงอย่างนี้ คิดว่าตัวเองนี้เป็นคนใหญ่คนโต ว่าตัวเองละได้แล้ว ปฏิบัติได้แล้ว พระพุทธเจ้าท่านตรัสว่าเราคิดอย่างนี้เป็นความเห็นผิด  เป็นความหลงผิด เป็นอุปกิเลส เป็นวิปัสสนู ไม่ใช่วิปัสสนาที่ทำให้จิตใจเจริญ มันเป็นวิปัสสนูที่ทำให้ใจเราเสื่อม

ถ้าเรายังมีความขี้เกียจขี้คร้านอยู่ ถ้าเรายังกลัวระเบียบกลัวข้อวัตรปฏิบัติ  แสดงว่าใจของเรามันมีปัญหา ใจของเรามันมีสะดุด สะดุดก็แปลว่าหกล้ม ไม่หกล้มก็ซวนเซ