เพราะงานเขียนเป็นสิ่งที่ยากมากที่สุด ฉันจึงอยากเขียน
เพราะงานเขียนเป็นสิ่งที่คนรอบข้างบ่นมากที่สุด ฉันยังอยากเขียน
เพราะงานเขียนเป็นประวัติศาสตร์ที่คนรอบข้างต้องกลับมามองในที่สุด
ผมเคยพบมามากในเฟสบุคของผมเอง ที่เวลาผมกล่าวคำพูดดีๆเตือนสติ มักจะมีคนกล่าวว่า "เพ้อเยอะจัง" และ"ขาดยาบ้าง"
บาง
ครั้ง ผมเข้าใจเหมือนเขาว่าเป็นการหยอกล้อหรือประชดเล่นๆ แต่ ณ
ตอนนั้นหรือช่วงเวลานี้ ผมคิดว่าไม่น่าจะเล่นด้วย
เพราะมันกำลังเป็นการตักเตือนตัวเองและผู้อื่น
มันต้องมีช่วงเวลาเล่นหรือจริงจัง
ผมจึงมองว่า
บางครั้งการปรับทัศนคติให้คนเรารู้จักกล้าที่เขียน มันชักจะยากมาก
ทุกคนที่ดีแต่ติ มักจะห่วงตัวเอง ไม่ห่วงสังคม
ใครพูดอะไรที่ตรงๆในหลักการและเหตุผล มักจะมองว่าผิดแปลกเสมอ
จึงยากลำบากที่เขาเหล่านั้นจะขับเคลื่อนสังคม
งานเขียนเป็นสิ่งที่ยาก เพราะมันประวัติศาสตร์ที่จะบันทึุกไว้ ถ้าใครแน่ ใครกล้า ก็จงบันทึกมา อย่าเสียดายชื่อเสียงอันน้อยนิดของท่าน
แท้จริงแล้ว บรรดาผู้นำในอดีตของจีน ล้วนเป็นนักเขียน นักปราชญ์ทั้งนั้น ที่พวกท่านนำมาแชร์ในเฟสบุคก็มาจากนักเขียนดีๆเหล่านั้น
สรุป ได้ว่า สังคมเรายังมองที่คนพูดอยู่ดี ไม่ได้มองที่คำพูด เำพราะถ้าใครเด่นดัีง ก็พร้อมจะเฮกันไป ใครกระจอกงอกง๋อย ก็อย่ามาพูด ไม่ได้ทำให้เราน่าเชื่อถือในสิ่งที่เราพูดเสมอไป