มีพยาบาลท่านหนึ่งจากส่วนกลางโทร.มาคุยกับผู้เขียนว่า
..เสียดาย..ความรู้ที่มีอยู่ในตัวของผู้เขียนจัง
..ผู้เขียนกลับมองว่า..ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ของผู้เขียนนั้น
..มั่นช่างสุขสงบสมตัวแล้ว..
..
วันนี้คิดใหม่
นั่งมองดาวบนฟ้า..คิดถึงใครหลายคนในองค์กรที่ผู้เขียนรู้จัก
เห็นองค์ความรู้ของเค้าที่อุตสาห์ดั้นด้นเรียนมามากมายกว่าผู้เขียนนัก
เค้าอาจหวังลึกลึกว่า..องค์ความรู้ที่เพิ่มขึ้นนั้นสามารถพัฒนาศักยภาพขององค์กรให้ก้าวไปข้างหน้าได้อย่างสมศักดิ์ศรี
หากแต่ว่า..ฝันที่พวกเขาฝันไว้อาจไม่เป็นดังใจคิด
การถูกปดกั้นศักยภาพที่ตัวเองมี
การถูกล้อมกรอบทางความคิดและการกระทำจากความคิดแบบเดิม
ไฟที่มีอยู่..มันกำลังจะมอดอีกในไม่ช้า(ผู้เขียนรู้ศึกเช่นนี้จริงๆ)
..
การได้เขียนอะไรบางอย่างทิ้งไว้ให้องค์กรบางองค์กร
ที่กำลังใช้ศักยภาพของบุคคลในองค์กรอย่างไม่รู้คุณค่า
ให้ตระหนัก..และเหลียวแลบุคลากรเหล่านั้น
ให้โอกาสเค้าได้ทำงานตามศักยภาพที่เขามี
..
องค์กรอาจเสียใจภายหลัง
หากคิดได้..มันอาจสายเกินไป
... การให้กำลังใจ ... การเยี่ยว จะช่วย ...เพิ่มความเชื่อมัน ...ให้กลับคืนมาได้ค่ะ ...สู้ๆๆ