อนุทิน 120655

เมตตาธรรมเป็นเครื่องค้ำจุนโลก แต่ในหลาย ๆ ครั้งความรักกลับเป็นเรื่องทำลายโลก

นับตั้งแต่อดีตรัก "ทัชมาฮาล" อนุสรณ์สถานแห่งความรักที่ต้องแลกด้วยชีวิตของช่างและประติมากรหลายร้อยหลายพันชีวิต หรืออีกครั้งที่บุเรงนองลั่นกลองรบเพื่อที่จะเข้าตีเมืองแปให้วอดวาย หรือแม้แต่ในวรรณคดีต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นทศกัณฑ์ รามเกียรติ ขุนช้างขุนแผน อีกทั้งเช็คสเปียร์อินเลิฟ ก็ต่างเป็นความรักที่เคล้าน้ำตาและความสูญเสีย...

ความรักทำให้เราเห็นแก่ตัว...?

เราลองคิดดูสิว่า ถ้าเรารักใครสักคน แล้วเราจะเอาอีกคนที่เราเกลียดไปไว้ที่ไหน

เมื่อเรารักใครสักคน บางครังทำให้เราลืมคนอีกหลายคนที่รักเรา

ความรักจึงถูกจำกัดเป็นเรื่องของคนสองคน แต่ในหลายครั้งหลายหนเราต้องทำให้คนอีกหลายคนต้องเสียใจ

ถ้าหากเราลองเทียบกับความเมตตาซึ่งนำพาหัวใจเราเป็นผู้ให้ได้กับคนทั้งโลก

หลาย ๆ คนที่ไม่ได้ครองชีวิตคู่ เขาก็มุ่งที่จะมอบความเมตตาสู่คนทั้งผอง

หลาย ๆ คนที่ไม่่มีคนรักมุ่งหมายปอง ย่อมสนองบุญคุณบุพการี

ความรักของเราบางครั้งทำให้เราไกลห่างจากพ่อจากแม่ ครั้นเมื่อเราแยกครอบครัว ก็เหมือนกับเราแยกหัวใจออกจากพ่อจากแม่

มีความรักให้กับคนทั้งโลก มีความรักให้กับคู่ครอง แต่ลืมมองความรักของพ่อของแม่

ความรักมักเป็นสิ่งที่ได้อย่างและต้องเสียอีกอย่าง

ความเมตตาเป็นสิ่งที่ไม่ได้อะไรและไม่เสียอะไร เพราะนั่นคือหัวใจของผู้ให้ที่ไม่หวังสิ่งตอบแทน

เมื่อใดเรามีความรักเราก็ต้องมุ่งหวังสิ่งตอบแทน เมื่อใดมีความรักหัวใจเราย่อมแร้นแค้นไปด้วย "ความเมตตา"

เราทั้งหลายจงมอบความเมตตาให้กันเถิด โลกนี้จะประเสริฐพริ้งเพริดด้วย "ความเมตตา..."